Na het posten van al die Nieuw-Zeeland foto's op Facebook, vond ik het weer eens tijd worden voor een nieuwe blog. Zeker omdat ik over drie dagen alweer naar mijn laatste land op mijn lijstje vlieg: Australië... serieus, de tijd vliegt voorbij.
Om jullie even een beeld te geven; op dit moment zit ik met mijn IPad op een rotsachtig strand, muziek in mijn oren, zon op mijn gezicht, een winterjas aan en omringd door bergen waarvan de bergtoppen vol met sneeuw liggen. Just saying!
Ik waarschuw jullie alvast, dit wordt een lang verhaal...
De ochtend nadat ik mijn vorige blogpost geschreven had, was het plan om op de kiwi bus te stappen, mijn vervoersmiddel door Nieuw-Zeeland. Helaas was ik die ochtend zó ziek dat ik nog amper mijn bed uit kwam, dus de bus verzet naar de volgende dag, tenminste... dat dacht ik. Nog niet helemaal honderd procent, maar fit genoeg om in een bus te zitten verzamelde ik me met vele andere backpackers op de plek waar de bus me op kwam halen. Ik kon niet wachten om de landschappen van Nieuw-Zeeland te zien, want ik had inmiddels door mijn ziek zijn al te veel tijd verspilt in Auckland. Maar op het moment dat ik mijn naam zei, bleek ik niet op de lijst van bus te staan en moest ik nog drie dagen wachten totdat er opnieuw een bus in de richting van het Zuideiland zou gaan. Ik geloofde het gewoon niet, nog drie dagen in Auckland?! In mijn beste Engels heb ik verteld wat ik er van vond en gesmeekt of ik op de bijrijdersstoel kon zitten, maar helaas zat er niets anders op dan me er bij neer te leggen. Lekker begin van de slechts vier weken die ik door Nieuw-Zeeland kon reizen. Diezelfde dag nog heb ik een andere bus geboekt en ben ik alleen naar de Bay of Islands gegaan, helemaal in het noorden van het Noordereiland. Zon, rust en fijne stranden, dus eigenlijk de ideale manier om weer helemaal fit te worden... en dat is gelukt. In de Bay of Islands heb ik dan ook niets anders gedaan dan geslapen, boeken gelezen op het strand en films gekeken in het hostel.. maar drie dagen later, en dus inmiddels een week verder, was ik klaar om de kiwi bus op te gaan!
In de Kiwi bus kwam ik er al snel achter dat, in tegenstelling tot Azië, daadwerkelijk álles voor je geregeld wordt. Het enige wat je hoeft te doen, naast speeddaten om vrienden te maken in de bus, is formulieren invullen voor activiteiten en hostels om vervolgens te betalen. De meest intensieve bezigheid in de kiwi bus is dus je naam opschrijven... zij regelen de rest. Omdat ik hier totaal niet aan gewend ben en het heel fijn vind om mijn eigen hostels te zoeken, mijn eigen vrienden te maken en iets zelfstandiger en onafhankelijker te zijn was dit heel erg wennen. Dat hele 'alles samen doen' werkte in het begin nogal op mijn zenuwen maar uiteindelijk is het een hele fijne manier geweest om in slechts vier weken de allermooiste plekken van Nieuw-Zeeland te ontdekken en leuke mensen te leren kennen.
De eerste rit ging naar Hot Water Beach, een strand waar naarmate het later wordt het water warm tot kokend heet wordt. Na het inchecken in een heel fijn hostel, gingen we in het donker naar Hot Water Beach. Sexy zaklamp op je kop en een aantal scheppen mee om kuilen mee te graven. Het water wat in deze kuilen komt is super warm, dus zo creëerde je je eigen gemaakte jacuzzi (iets minder luxe). Dit was eens stop van een nacht dus de volgende ochtend was het alweer vroeg tijd om te vertrekken, naar Waitomo. Hier heb je de Waitomo Caves welke vol glowwurms zitten, beestjes die lichtgeven. Omdat alle activiteiten in Nieuw-Zeeland zo ontzettend duur zijn had ik van te voren een lijst opgesteld met dingen die ik écht graag wilde doen en welke ik wilde skippen. Helaas kun je nu eenmaal niet alles doen als arme backpacker, dus keuzes moeten gemaakt worden. Alle activiteiten die ik voornamelijk wilde doen waren op het Zuidereiland, dus de eerste week heb ik vrij weinig activiteiten ondernomen. Na Waitomo hebben we 24/7 regen gehad, echt verschrikkelijk. Normaal gesproken is het geweldig om met de bus door de landschappen van Nieuw-Zeeland te rijden, maar hier kon je helemaal niets van zien. De bruine huidskleur waar ik de voorgaande drie maanden flink voor gespaard had, was in één week verdwenen. Shit!!!
Een ding wat ik wel heel graag wilde doen op het Noordereiland was Hobbiton, de opnameset van the Shire uit de films Lord of The Rings en natuurlijk The Hobbit. Op die dag had de regen gelukkig plaatsgemaakt voor een klein beetje zon, top dus. Met een paar andere uit de kiwi bus stapte we de bus in die ons naar 'The Shire' bracht. Ik voelde me echt een ontzettende nerd omdat ik helemaal opgewekt was om de kleine hobbithuisjes van dichtbij te bekijken, maar gelukkig was ik niet de enige. Als een stel drukke kleuters hebben we niets anders gedaan dan selfies maken en scènes naspelen uit de film. Misschien klinkt het voor sommige raar, maar geloof me... het was echt top!
Next stop; Taupo. Een ding dat hoog op mijn to-do list stond was de Tongoriro crossing; een hike van acht uur waar je vervolgens Mount Doom van, hoe kan het ook anders, Lord of the Rings kunt beklimmen. Deze hike kun je alleen doen bij goede weersomstandigheden, dus na enkele schietgebedjes in de bus kwamen we in Taupo aan. Omdat ik net voor de winter in Nieuw Zeeland zit en de kans op slecht weer richting het zuiden steeds groter wordt, had ik besloten om ook mijn skydive in Taupo te doen. Helaas werd het me bij aankomst al direct duidelijk... beide konden niet doorgaan doordat het de komende twee dagen zou stormen. Echt een hele grote domper! Na een hele gave zeiltocht over Lake Taupo in de avond en een goed feestje in de bar had ik besloten de volgende dag al te vertrekken en dus mijn groep en bus achter me te laten om op een andere kiwi bus te stappen. Het beste wat ik had kunnen doen, een super leuke groep en vanaf toen heb ik, bijna, alleen nog maar geluk gehad met het weer. Aankomend in de, toen helaas nog, stromende regen in Wellington zag ik al direct dat dit een hele leuke stad was. Die avond hadden we free curry Night, altijd goed voor backpackers, en een feestje in de bar bij het hostel. Ik had me voorgenomen om de volgende dag een keer uit te slapen, maar toen ik om 08.00 uur 's ochtends zonnestralen door het gordijn zag komen wist ik niet hoe snel ik uit bed moest springen... ZON!!! Ik weet dat dit belachelijk klinkt voor iemand die drie maanden in de brandende zon heeft doorgebracht, maar echt alles is zo veel mooier, vrolijker en fijner met een blauwe lucht en een zonnetje. Die dag heb ik de Mount Victoria berg beklommen voor een mooi uitzicht en ben ik met Phaedra naar een museum geweest. Uiteindelijk snel weer naar het hostel want er stond iets typisch Nieuw-Zeelands op het programma die avond: RUGBY!! The Hurricanes (Wellington) VS. The Blues (Auckland). Wij moedigde natuurlijk The Hurricanes, het thuisteam, aan en we wonnen!! Zo geweldig om zoiets mee te maken in een stadium vol diehard supporters en nieuwsgierige backpackers.
Om vanuit Wellington naar het Zuidereiland te komen, moet je de Ferry nemen die drieënhalf uur duurt. De helft van de groep had een ontzettende kater van de rugbyavond ervoor en lag te slapen, maar ik had gehoord dat het laatste deel van de ferrytocht echt geweldig mooi was. Gelukkig hadden we die dag zon, dus boven op het dek waar ik mezelf tegen beter weten in staande probeerde te houden in de wind, kon geen berg aan me ontgaan. Niets was te veel gezegd, zó ziek mooi. Ik zag nu al dat het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland drie keer zoveel schoonheid heeft als het Noordereiland.
Mijn eerste stop in het Zuidereiland was Kaiteriteri, een plaats naast het mooie Abel Tasman National Park. De optie met de kiwibus was om slechts één nacht blijven, wat zou betekenen dat je niets van het National Park zou kunnen zien, óf drie nachten. Omdat Phaedra en ik beide twee nachten wilde blijven, zodat we hier niet te veel tijd verloren, toch in het National Park konden hiken en ik mijn skydive kon doen de volgende ochtend, moesten we een andere optie verzinnen om naar de volgende plek van bestemming te komen... Liften dan maar!! (Sorry pap en mam). Schijnbaar is Nieuw-Zeeland dé plek om te liften, dus waarom niet?! Stiekem staat het op mijn Bucketlist die ik voordat ik ging reizen heb geschreven, dus nu was het de tijd om dat item af te kunnen vinken. Maar voordat het zover was kwam mijn nummer één Bucketlist item aan bod; skydiven. Ik had me ingeschreven voor de volgende ochtend, dus die avond ging ik vroeg naar bed. Ik werd vroeg wakker en kon het al zien... vandaag gaat het gebeuren!! Strak blauwe lucht en een stralende zon. Een uur later werd ik opgehaald bij het hostel, maar hoe dichter ik bij de skydive plaats kwam, hoe donkerder de lucht werd. En je kunt het waarschijnlijk al raden; stromende regen dus de skydive kon niet doorgaan. En nu? Hoewel onze buschauffeur had gezegd dat het een hele lange weg was om te liften en we dus zeker vóór acht uur 's ochtends moesten beginnen de volgende dag, had ik me toch voor een nieuwe poging tot skydiven ingeschreven in de vroege ochtend. Fingers crossed!!
Die ochtend was het zeker, ik ga skydiven!! Met al mijn spullen werd ik weer opgehaald, zodat ik vanuit het skydive centrum meteen kon liften en ik niet te veel tijd zou verliezen, het was immers al de vraag of we nog tijd genoeg hadden. Van Kaiteriteri naar Franz Josef was een hele lange weg om te liften, maargoed.. het proberen waard.
Inmiddels in het skydive centrum begonnen de zenuwen te komen, maar hoeveel zenuwen dan ook... ik ga de hoogste skydive doen (in heel NZ) van 16,500 ft. en ik laat iemand meespringen om foto's te maken en te filmen. If you go, go BIG!
Nadat ik m'n prachtige pak gehesen was en mijn handen volgekladderd had met SWEET AS! en I LOVE NZ (alles voor leuke foto's) werd ik door de cameraman apart genomen voor een interview. Oh hoi, hier heb ik me natuurlijk helemaal niet op voorbereid.. Ik brabbelde maar wat van 'Hi there, this is Eline Verhoeven from Hollaaaaaaand!!'. Mijn grote glimlach van geluk was toen al aanwezig. Samen met mijn tandem (noem je dat zo?) het vliegtuig in. Ik verbaasde mezelf erover hoe relaxed ik was. Ik zat heel ontspannen uit het raampje te kijken, genietend van het prachtige uitzicht en wilde alleen maar hoger en hoger. Totdat een meisje uit mijn vliegtuig ging springen. Zij deed de sprong van 13.000 ft en moest dus eerder het vliegtuig uit. Inmiddels zat ik aan de extra zuurstof ivm de hoogte. De motor ging zachter, de deuren van het vliegtuig gingen open en ik voelde een mega harde en koude wind naast me. Ik zei nog zo tegen mezelf: Eline, niet kijken. Maar dat kon ik natuurlijk weer niet laten. Ik zag haar hangen uit het vliegtuig en ze begon hysterisch te krijsen.. en voordat ik het doorhad viel ze uit net vliegtuig. Dát was het moment waarop mijn handen begonnen te trillen en ik voor het eerst besefte wat ik in godsnaam ging doen. Over vijf minuten spring ik uit een vliegtuig... dat is zo'n onnatuurlijke gedachte. Ik had niet lang de tijd om er verder over na te denken want mijn tandem haalde me uit m'n dagdroom met een schouderklopje. 'It's our turn'. Meneer de cameraman hing al buiten aan het vliegtuig en ik liet het maar gewoon op me afkomen... binnen tien seconden was ík degene die onder het vliegtuig hing. Benen naar achter, handen vast en hoofd naar achterover... HERE WE GOO!!!!!! Met salto's sprongen we het vliegtuig uit. De eerste twee seconden denk je dat je te pletter gaat vallen, maar het gevoel dat je daarna krijgt is onbeschrijfelijk...alsof je vliegt. Ik voelde me echt net een vogel, een grote geluksvogel, boven het Abel Tasman National park waar je zowel het noorder- als het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland kan zien. Foto's en woorden kunnen niet beschrijven hoe dat voelt. Op mijn video zie je dat ik van begin tot eind mijn glimlach niet van m'n gezicht af krijg en elke keer als ik de video terugkijk krijg ik weer kippenvel. Het beste wat ik ooit gedaan heb. SWEET AS!
Om 12.00 uur die dag, veel te laat dus, begonnen Phaedra en ik met liften. Groot karton met Franz Josef erop en duim omhoog. Na zo'n tien minuten stopte een hippiebusje met vader en kind. Tussen alle rotzooi werd een bank gecreëerd en zo gingen we op weg. Deze lift kon ons al zo'n drie uur verder brengen. Volgende poging; zo lief mogelijk lachen, karton en duim omhoog. Na slechts vijf minuten riep Phaedra: 'Eline, volgens mij hebben we weer een lift!'. Verderop stond een auto op ons te wachten. Ik had mezelf achterin gepropt tussen de ontzettende rotzooi, lekker hygiënisch, terwijl Phae voorin ging kletsen met die man. Hij kon ons ook weer drie uur verder brengen. Dit gaat lekker!!!! Waar we toen uitstapte was midden in het centrum van Greymouth, zo'n twee uur voor Franz Josef. We wisten dat áls het ons niet zou lukken een lift te krijgen, we altijd nog in een hostel konden overnachten. Maar doordat iedereen ons horrorverhalen zat te vertellen over meisjes die ontvoerd worden of ons uitlachte en zeiden dat we het toch nooit op tijd zouden halen, wilde we het tegendeel bewijzen. Het was 17.00 uur en het begon steeds kouder en al donker te worden. Na een half uur liften wilde nog niemand ons meenemen. Het is zó grappig om de reacties van mensen in de auto te zien als je staat te liften. De een haalt z'n schouders op en zie je 'sorry!!' zeggen, de ander lacht alleen maar, dan heb je nog het type die doet alsof ie je niet ziet en expres de andere kant uitkijkt en het andere uiterste zijn gasten die tien keer knipogend langs komen rijden en alles uit de kast halen om aandacht te trekken. Inmiddels werd het half uur drie kwartier en een oude oma bij de KFC aan de overkant bleef ons met een zuur gezicht nauwlettend in de gaten houden. Ik kon haar horen denken: 'die jeugd van tegenwoordig'. Toen we na een uur de hoop bijna hadden opgegeven stopte er een auto met een homo koppel erin. Where are you going? Vroegen wij meteen. 'Franz Josef' was het antwoord. Ik kon mijn oren niet geloven, maken ze een grap? Maar nee het was echt, dus in één lift konden we door maar Franz Josef, waar we rond 19.30 uur aankwamen. Een uur later stonden we in de kroeg en toen onze buschauffeur ons zag viel zijn mond open van verbazing. Wat?! Hebben jullie het gehaald?! Ik keek met een raar gezicht hem aan en zei: 'Jij zei dat het makkelijk te doen was in een dag, als we maar vroeg begonnen?'.. 'Ja, dat zei ik toen ik dronken was. Dit is haast onmogelijk ik een dag' antwoorde hij. Nou lekker dan, waren we van deze flapdrol uit gegaan, zit hij een beetje te kletsen. Vervolgens zei ik lachend.. 'Nou dan zal ik het verhaal nog mooier maken, ik ben vanochtend eerst nog uit een vliegtuig gesprongen en we zijn pas in de middag begonnen'. Dus de rest van de avond stonden we bekend als de hitchhike helden... weer eens wat anders.
De volgende ochtend zijn we met een groep de Franz Josef Gletsjer opgegaan, iets wat de dagen ervoor onmogelijk was door de slechte weersomstandigheden. Om bij de gletsjer te komen, ging je met een helikopter. Ik was zo hyperactief... alweer vliegen!!! Tot mijn eigen verbazing werd ik als enige naar de stoel gewezen naast de piloot... zat ik dan met een koptelefoon front row. Zó bijzonder om door de bergen recht op de gletsjer af te vliegen. Iedereen was hetzelfde gekleed, blauwe jas, zwarte waterbestendige broek en super sexy boots met spikes eronder zodat je niet uit kon glijden. Vervolgens hebben we zo'n drie uur over de gletsjer gehiked, soms door onmogelijke smalle paden.. heel gaaf!
De volgende dag vroeg uit bed om naar Wanaka te gaan. De landschappen waar je trouwens doorheen rijdt zijn ongelofelijk. Soms val ik in slaap in de bus, stiekem heel vaak, maar daar baal ik dan zo van want het is echt net een sprookje. In Wanaka kwamen we laat aan en bleven we maar een nacht, waardoor ik niet veel van de omgeving zelf heb meegekregen. 's avonds hadden we een feestje in het hostel met als thema: draag geen kleding. En dan niet in de zin van geen kleding aantrekken, maar dus kleding creëeren met andere dingen. Met een vuilniszak en een felgekleurde strik heb ik, al zeg ik het zelf, nog een best prima jurkje in elkaar weten te zetten.
De dag erna was het dan zo ver: Queenstown!! De favoriete feestplek van menig kiwi, waar mensen, en ik dus ook, uren in de rij staan voor de ontzettend populaire Fergburger. Niet normaal zo lekker!! Over Queenstown kan ik heel kort zijn, ook omdat deze blogpost al behoorlijk lang aan het worden is, veel gechilled en op stap geweest.
De laatste dag in Queenstown ben ik naar Milford Sound gegaan, een gecombineerde bus- en boottocht door een prachtig natuurgebied. De nacht ervoor was er voor het eerst sneeuw gevallen dus met een strak blauwe lucht, felle zon en bergtoppen vol verse sneeuw stonden we op de boot in Milford Sound. In een woord: adembenemend!! Dit is Nieuw-Zeeland.. watervallen met regenbogen, zeehonden, inmens grote bergen, sneeuw, blauwe lucht, zon en natuur... zo puur en echt. Zeker een aanrader!!!
Dan denk je dat je het mooiste van het land wel gezien hebt, niet dus. De weg vanuit Queenstown helemaal naar het zuiden naar Lake Tekapo was het mooiste ooit, net zoals Lake Tekapo zelf. Aquablauwe rivieren omringd door bergen met sneeuw.. en dan praat ik nog niet eens over de rust die er hangt in bijna heel Nieuw-Zeeland.
Aangekomen in het hostel vond ik wel weer eens tijd dat mijn Timberlands mijn Backpack uitkwamen. Tijd voor een hike!! Ik vond het heel fijn om even van de groep weg te zijn, dus met muziek in mijn oren begon ik in mijn eentje Mount John te beklimmen. Ik moest opschieten, want over twee uur begon het donker te worden. De hike zelf was maar anderhalf uur, maar daardoor niet minder stijl. Mijn god, na 200 meter was m'n ademhaling al flink van slag. Uptempo muziekje dan maar, dus het ging prima. Maar om de 300 meter moest ik stoppen omdat het zo stijl was (en ik niet zoveel gewend waarschijnlijk). Ik heb echt tien keer gedacht: ik stop! Maar ik moést en zou die top bereiken.. en dat is me gelukt! Toen ik doodop boven op de berg aankwam, de avondzon in mijn gezicht voelde en het nummer Nuvole Bianche van Ludovico Einaudi in m'n oren klonk kon ik het niet geloven. Sta je dan, hijgend op de top, een glimlach van oor tot oor, intense rust en alleen maar bergen met sneeuw om je heen. Ik zal maar eerlijk zijn; ik weet nu wat tranen van geluk betekenen. Ik ben inmiddels al vier maanden van huis en ik maak zó ontzettend veel mee dat alles al snel 'normaal' is. Ik sta er amper bij stil wat voor geluk ik heb dat ik dit kan en mag meemaken en dan ben ik zo trots op mezelf dat ik gewoon de keuze heb gemaakt om alleen de wereld te gaan ontdekken. Als ik straks thuiskom weet ik zeker dat ik niet eens onder woorden kan brengen hoe gelukkig en on top of the world ik me op dit moment en de afgelopen maanden heb gevoeld... het gevoel dat je écht leeft!
Gisteren heb ik walvissen gespot in Kaikoura, heel bijzonder! Om de boot sprongen tientallen dolfijnen en kwamen nieuwsgierige zeehonden om de hoek kijken. Op dit moment heb ik nog twee nachten in Christchurch, een stad die een paar jaar geleden getroffen is door een aardbeving. Morgen wordt het denk ik een dagje shoppen en eindelijk een keer mijn dode haar laten knippen. En maandagochtend vroeg vlieg ik naar Auckland om vervolgens eind van de middag naar Sydney te vliegen... final chapter!
Als mensen aan me vragen of ik al verliefd ben geworden op reis kan ik nu volmondig JA zeggen. Ik ben verliefd geworden op dit land, op deze natuur en rust. Dag Nieuw-Zeeland... ik ga je nog een keer zien, dat weet ik zeker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten