Australia!

Het is zo ver, mijn laatste dag in Australië, mijn laatste uren down under. Ik bevind me momenteel midden in het proces van selfie-makende Japanners en andere Aziaten die de meest onmogelijke posities innemen om op de foto te kunnen staan met de Harbour Bridge of Operahouse. Maar ik moet zeggen; te midden van dit gezelschap vermaak ik me prima. Vandaag heb ik EIN-DE-LIJK zon!! Huh geen zon in Australië? Nee inderdaad, dat dacht ik ook. Maar geloof het of niet, ik heb de afgelopen weken heel veel regen gehad. Terwijl ik tientalle zonnige Snapchats ontving vanuit Nederland, zaten mijn trui en ik te bibberen in de kou. De planning was om tm 6 juli hier te blijven, maar ik heb besloten mijn ticket om te boeken en nog tweeënhalve week in het, hopelijk, zonnige Bali door te brengen voordat het echte leven weer begint. Oh mijn god, het echte leven... daar kan en wil ik echt nog even niet aan denken. Als ik iedereen van wie ik hou en een paar kleine dingen (eigen kamer, eigen bed, m'n kleding) bij me zou hebben, zou ik voor altijd weg kunnen blijven.

Vijf weken geleden kwam ik in Sydney aan, waar ik meteen een hele leuke groep mensen had leren kennen en mee op stap was geweest. De vier dagen die ik hier heb doorgebracht waren voornamelijk rondzwerven en verdwalen met mijn camera door de stad.. voor mij de beste manier om een stad te ontdekken. Vanuit Sydney ben ik met de, maarliefst 13 uur durende, trein naar Melbourne gegaan. Vanaf het moment dat ik met mijn onzettende slaapkop, slobberkleding en Backpack de trein verliet in Melbourne, voelde ik me thuis. Dit is de eerste keer sinds ik reis dat ik dacht; hier zou ik zo kunnen wonen. Op elke hoek van de straat staan muzikanten en bandjes te performen en CD's te verkopen, waar ik inmiddels een kleine verzameling van heb. Zelfs om vier uur 's nachts staan muzikanten op straat te spelen, waar iedereen, na het uitgaan, omheen staat te dansen en 'no diggity' staat mee te zingen.. te leuk! In de kleine straatjes kun je de meest zieke graffiti, hippie winkeltjes en trendy restaurantjes ontdekken. De eerste vier dagen heb ik zeker de helft van mijn tijd voor de State Libary in de zon gezeten om te luisteren naar al deze creatieve mensen. Ik heb een ding met mezelf afgesproken; als ik thuis ben, ga ik gitaar leren spelen.

Vanuit Melbourne heb ik de Great Ocean Road gedaan, een route langs de kust van Australië. Dit wilde ik eigenlijk met een camper doen, maar helaas kon ik geen leuke mensen vinden die op hetzelfde moment wilde gaan, dus werd ik gedwongen een tour te boeken. In het begin was ik er een beetje huiverig over, een beetje in zo'n stomme bus zitten met een grote groep en zelf niet kunnen rijden.. maar het viel me alles mee. We hadden een groep van slechts vijf personen, inclusief de tourguide en ik heb serieus nog nooit zo'n grappig persoon meegemaakt als hem. Drie dagen lang heb ik continu de slappe lach gehad om de meest foute grappen (voornamelijk over Aziaten, mijn favoriete volk..huhum). De rest van de groep was me een beetje te serieus, dus de tweede en derde dag had ik mezelf maar als DJ uitgeroepen in de bus. Terwijl de serieuze pieten achterin een boek zaten te lezen, eigen muziek zaten te luisteren of lagen te slapen, zongen de tourguide en ik luidkeels mee met de een na de andere foute plaat (backstreetboys, spicegirls, Britney Spears.. je kent het wel). Life is what you make of it!

Terug in Melbourne had ik 's avonds afgesproken met de beruchte, feestende Ieren en Engelsen die ik in Vietnam op de partyboot heb leren kennen. Ook dit keer was het een groot feest, hoe kan het ook anders. 

Omdat ik zo ontzettend langzaam ben in het schrijven van mijn Blog, ben ik inmiddels al vijf dagen in het zonovergoten Bali... vandaar dat deze blogpost een beetje later komt.

Na Melbourne was het tijd om naar Cairns te vliegen, helemaal in het noorden van de oostkust... op naar het warme weer, op naar de zon!! Niet dat ik toen al slecht weer gehad had, maar Cairns staat nou eenmaal bekend om het mooie weer. Nou... niet als Eline er is. Hoewel het regenseizoen al een maand afgelopen had moeten zijn, heb ik een week in de stromende regen doorgebracht. 

Na twee dagen feesten heb ik de derde dag een dagtocht naar de Great Barrier Reef gemaakt om maarliefst drie duiken te maken... ik heb niet voor niets mijn PADI - Open Water gehaald in Thailand. Voordat ik de boot op ging kreeg ik al te horen dat de zee nogal wild was en dat er aanbevolen werd om pillen te nemen tegen zeeziekte. Nou wist ik niet zeker of ik last heb van zeeziekte, maar voor de zekerheid toch maar de sterkste pil ingenomen. Na een half uur op zee begon ik me al niet goed te voelen. We hadden een briefing van onze duikinstructeur maar alle informatie ging langs me heen omdat ik het bloedheet kreeg en niet normaal misselijk was... hier gaan we dan. Na de briefing wist ik niet hoe snel ik achter naar het dek moest lopen, frisse lucht. Maar daar werden de bewegingen van de boot niet minder en dus moest ik me er maar aan overgeven.. letterlijk!! Zeeziek als een malle. Gelukkig was ik niet de enige en werd ik omringd door zo'n vijftien mede-zwakkelingen. Maar ziek of niet, ik moest en zou duiken. Dus met zwabberende benen en bibberende handen mezelf in mijn driedelige wetsuit gehesen. Vanaf het moment dat ik in het water sprong, was het over...dus mijn duik kon beginnen. Stiekem had ik die nacht best slecht geslapen omdat ik wist dat er haaien zouden zwemmen, het is en blijft Australië met de meest gevaarlijke diersoorten. Ik hoopte zo dat ik geen haai zou tegenkomen. En alsof ze dat aan kunnen voelen, kwam in de eerste vijf minuten van mijn duik meneer haai al even 'haai' zeggen. Gek genoeg begon ik niet te spartelen van angst, maar volgde ik de haai om hem beter te kunnen zien... weer een angst overwonnen, ik heb jou niet meer nodig voor dit soort dingen pap. In de drie duiken die dag heb ik zo veel gekleurde vissen, zeeschildpadden, haaien en roggen gezien. En JA die vis van de foto is echt. Hij zwom recht naar de cameraman onderwater... dus ik dacht 'photobomb!'

Na deze duik werd ik opgehaald door Lucy, een meisje dat ik ook in Vietnam heb leren kennen op de partyboot. Zij woont in Cairns, dus ik heb voor vijf nachten bij haar in haar appartement mogen slapen. Zo fijn, een echt bed, fijne douche en even niet met minimaal acht personen in een kamer slapen. Lucy heeft een eigen auto, dus daar hebben we intensief gebruik van gemaakt. We zijn naar verschilende plekken in en rondom Cairns gereden. Ik voelde me net een koningin, opgehaald en weggebracht worden en overal heen waar ik wil. Super lief!

Next stop; Mission beach. In de bus kwam ik al twee jongens uit St. Michelsgestel tegen, dus de Brabantse gezelligheid zat er goed in. Zeker toen die avond een gratis wijn avond was in het hostel, meer hoef ik denk ik niet te vertellen. Zus, je krijgt concurrentie voor de titel 'drankorgel van de familie'.

Na Mission Beach ben ik verder gegaan naar Magnetic Island voor drie nachten. Daar heb ik eindelijk geknuffeld met een Koala, helaas maar van korte duur (nog geen minuut) want er stonden meer mensen te popelen om dat arme beest vast te houden. Daar betaal je dan 35 dollar voor, haha. Maar... je bent in Australie of niet. Wat ik even niet doorhad was dat je slangen, lizzards, schilpadden, krokodillen en noem het maar op kon vasthouden. Met 'ik kwam eigenlijk voor de Koala' nam meneer de ranger geen genoegen... het was vast van mijn gezicht af te lezen dat ik niet zo van reptielen hou, want hij moest elke keer mij hebben om een beest te demonstreren. Slang om mn nek, drie lizzards (grote salamanders) op mijn hoofd en een krokodil in mijn hand.. jaaaa hoor, ik doe het allemaal wel. 

Tijd voor Airlie beach, tijd voor de Whitsunday tour. Iets waar ik al een tijdje naar uit keek, omdat ik tot op heden niet echt een activiteit of tour had gedaan, wat ik gewend was van Nieuw-Zeeland. De Whitsundays tour, voornamelijk bekend om het prachtige Whiteheaven beach, was super leuk. Ik had een van de grootste boten geboekt, wat een prima mix was tussen activiteiten en feesten. Met zo'n vijfenvijftig mensen op de boot was het super gezellig en mooi.

De tour waar ik het meest naar uitkeek was Fraser Island. Hier ga je in groepen van acht personen met een eigen auto over Fraser Island crossen. De dag van te voren hadden we een briefing en ik kon maar een ding denken; please een leuke groep en alsjeblieft niet alleen maar vrouwen.. dan wordt het zo'n kippenhok. Toen ik bij de briefing binnen kwam, zaten er zo'n tachtig backpackers waarvan zeker 70% vrouw... hier gaan we al. Toen de groepen werden ingedeeld zag ik dat ik het niet beter had kunnen treffen. Ik zat met twee hele grappige Engelse meisjes die ik al eerder had leren kennen en drie meisjes en twee jongens uit Duitsland. Aangezien het merendeel Duits was, werd onze liefstallige four wheel drive auto benaamd als; Hans-Gunther. Hans-Gunther was gezellig, hield van muziek, was vaak of iets te snel of iets te langzaam en luidruchtig. Omdat we een leidende auto hadden, kreeg elke groep een Walkie-Talkie... kom maar hier, dat lijkt me een prima klusje voor deze Nederlander. Er was een regel bij het walkie-talkie gebruik; achter elke zin, waar je normaal het woord OVER zegt, zeg je nu.. in my pants. Wat dus resulteerde in zinnen als; "We are stuck, in my pants", "Not to fast, in my pants", "Wow.. see that whale, in my pants". Over walvissen gesproken, dat was het vetste ooit. We reden over Fraser Island en ik keek naar rechts en zag drie walvissen springen, niet eens zo ver van de kust. Nadat we onze auto stil hadden gezet, zagen we er nog veel meer. Zo bijzonder en zo dichtbij. Backflips maken en al... stelletje uitslovers.. in my pants. 

Fraser Island staat bekend om de loslopende, en dus wilde, Dingo's. Dingo's zijn honden, niet al te ongevaarlijk en kun je het beste vergelijken met een wolf (bedankt Wikipedia). Tijdens de briefing werd ons dus haarfijn duidelijk gemaakt niet alleen naar het strand te gaan, omdat Dingo's je aanvallen en niet vies zijn van menselijk vlees. De tweede dag, toen onze lieftallige Duitser Hans-Gunther vooruit probeerde te krijgen, zaten we vast in het zand. Dus alle vrouwen (emancipatie) uit de auto en duwen maar. Toen ik achter me keek, zat een Dingo op zijn gemakje te bekijken wat er gaande was. Ik hield hem nauwlettend in de gaten... iets te nauwlettend. Voordat ik het doorhad kwam de auto los uit het zand en rende mijn o-zo-sociale groep richting de auto omdat ze bang waren voor die Dingo. GREAT, nu stond ik oog in oog met dat beest. Oke, wat hadden ze ook alweer gezegd? Heel hard in je handen klappen en kabaal maken om dat beest af te schrikken. Dus ik stond me als een idioot aan te stellen om die Dingo weg te krijgen, maar hij gaf geen kik. Hij zat me een beetje schaapachtig aan te kijken en ik kon bijna zijn gedachte lezen 'domme toerist'. Dus als een malle ben ik achter de rest aangerend, gevolgd door de Dingo die dit spelletje maar al te leuk vond. Nou ik kan je vertellen, de andere drie auto's vonden dit ook ontzettend leuk om te zien. Zes gillende vrouwen die tevergeefs zo snel mogelijk Hans-Gunther in klimmen, achterna gezeten door een Dingo.

Om deze blogpost niet al te lang te maken; op Fraser Island hebben we veel gereden, gezwommen en gefeest... echt het leukste en gezelligste wat ik in Australie gedaan heb, mede dankzij mijn groep.

Tijd voor Byron Bay, een hippiestadje boven Sydney, waar ik al veel goede verhalen over gehoord had. Hiervoor had ik in totaal zes dagen voor uitgetrokken. Toen ik in het hostel aankwam (Arts Factory: TIP!!) voelde ik me al helemaal thuis. Eigenlijk net zo als in Melbourne. Overal graffiti, creatieve en chille mensen en een hele fijne sfeer. Ik denk dat ik in mijn volgende leven maar als hippie leef, want kennelijk bevalt die lifestyle me wel. Helaas liet de zon zich vijf van de zes dagen niet zien, waardoor er niet heel veel te doen was. Maar dat maakte niet uit, ik was met een hele leuke groep waar ik elke dag weer de leukste tijd mee had. Een dag ben ik met de bus naar Nimbin gegaan, kort door de bocht; een straat waar ze alleen maar wiet en happy cookies verkopen. Ze kunnen het beter sleepy cookies noemen kan ik nu bevestigen.

Na Byron was het alweer tijd voor Sydney, slechts twee nachten voordat ik naar Bali vloog... en nu ben ik hier. Het is meteen weer wennen aan de klamme warmte, maar het is zó fijn om hier weer te zijn na drie jaar.  Zon, strand, vakantiegevoel en na Australië vooral heel betaalbaar.

Vandaag over precies twee weken vlieg ik naar huis, terug naar Nederland, terug naar het normale leven. Omdat ik al zes maanden continu met mensen om me heen ben, in gemengde slaapzalen heb geslapen en zo ontzettend veel mensen heb leren kennen, vind ik het nu ook wel even lekker om alleen te zijn. Niet dat ik steeds alleen ben, want er is altijd wel iemand om mee te eten of iets mee te drinken. Maar gewoon alleen een boek lezen om het strand, niet elke dag weer te hoeven vertellen waar je vandaan komt, hoe lang je al aan het reizen bent, waar ik al geweest ben. Deze twee weken ga ik dus niets anders doen dan vakantie houden met mezelf, mooie foto's schieten, intens genieten, terugdenken aan alle mooie herinneringen van mijn reis en heel goed nadenken over wat ik wil als ik terug kom in Nederland. 

Tot over twee weken!!! Ik hoop dat jullie me nog herkennen. Ik ben nu al zenuwachtig. X