Australia!

Het is zo ver, mijn laatste dag in Australië, mijn laatste uren down under. Ik bevind me momenteel midden in het proces van selfie-makende Japanners en andere Aziaten die de meest onmogelijke posities innemen om op de foto te kunnen staan met de Harbour Bridge of Operahouse. Maar ik moet zeggen; te midden van dit gezelschap vermaak ik me prima. Vandaag heb ik EIN-DE-LIJK zon!! Huh geen zon in Australië? Nee inderdaad, dat dacht ik ook. Maar geloof het of niet, ik heb de afgelopen weken heel veel regen gehad. Terwijl ik tientalle zonnige Snapchats ontving vanuit Nederland, zaten mijn trui en ik te bibberen in de kou. De planning was om tm 6 juli hier te blijven, maar ik heb besloten mijn ticket om te boeken en nog tweeënhalve week in het, hopelijk, zonnige Bali door te brengen voordat het echte leven weer begint. Oh mijn god, het echte leven... daar kan en wil ik echt nog even niet aan denken. Als ik iedereen van wie ik hou en een paar kleine dingen (eigen kamer, eigen bed, m'n kleding) bij me zou hebben, zou ik voor altijd weg kunnen blijven.

Vijf weken geleden kwam ik in Sydney aan, waar ik meteen een hele leuke groep mensen had leren kennen en mee op stap was geweest. De vier dagen die ik hier heb doorgebracht waren voornamelijk rondzwerven en verdwalen met mijn camera door de stad.. voor mij de beste manier om een stad te ontdekken. Vanuit Sydney ben ik met de, maarliefst 13 uur durende, trein naar Melbourne gegaan. Vanaf het moment dat ik met mijn onzettende slaapkop, slobberkleding en Backpack de trein verliet in Melbourne, voelde ik me thuis. Dit is de eerste keer sinds ik reis dat ik dacht; hier zou ik zo kunnen wonen. Op elke hoek van de straat staan muzikanten en bandjes te performen en CD's te verkopen, waar ik inmiddels een kleine verzameling van heb. Zelfs om vier uur 's nachts staan muzikanten op straat te spelen, waar iedereen, na het uitgaan, omheen staat te dansen en 'no diggity' staat mee te zingen.. te leuk! In de kleine straatjes kun je de meest zieke graffiti, hippie winkeltjes en trendy restaurantjes ontdekken. De eerste vier dagen heb ik zeker de helft van mijn tijd voor de State Libary in de zon gezeten om te luisteren naar al deze creatieve mensen. Ik heb een ding met mezelf afgesproken; als ik thuis ben, ga ik gitaar leren spelen.

Vanuit Melbourne heb ik de Great Ocean Road gedaan, een route langs de kust van Australië. Dit wilde ik eigenlijk met een camper doen, maar helaas kon ik geen leuke mensen vinden die op hetzelfde moment wilde gaan, dus werd ik gedwongen een tour te boeken. In het begin was ik er een beetje huiverig over, een beetje in zo'n stomme bus zitten met een grote groep en zelf niet kunnen rijden.. maar het viel me alles mee. We hadden een groep van slechts vijf personen, inclusief de tourguide en ik heb serieus nog nooit zo'n grappig persoon meegemaakt als hem. Drie dagen lang heb ik continu de slappe lach gehad om de meest foute grappen (voornamelijk over Aziaten, mijn favoriete volk..huhum). De rest van de groep was me een beetje te serieus, dus de tweede en derde dag had ik mezelf maar als DJ uitgeroepen in de bus. Terwijl de serieuze pieten achterin een boek zaten te lezen, eigen muziek zaten te luisteren of lagen te slapen, zongen de tourguide en ik luidkeels mee met de een na de andere foute plaat (backstreetboys, spicegirls, Britney Spears.. je kent het wel). Life is what you make of it!

Terug in Melbourne had ik 's avonds afgesproken met de beruchte, feestende Ieren en Engelsen die ik in Vietnam op de partyboot heb leren kennen. Ook dit keer was het een groot feest, hoe kan het ook anders. 

Omdat ik zo ontzettend langzaam ben in het schrijven van mijn Blog, ben ik inmiddels al vijf dagen in het zonovergoten Bali... vandaar dat deze blogpost een beetje later komt.

Na Melbourne was het tijd om naar Cairns te vliegen, helemaal in het noorden van de oostkust... op naar het warme weer, op naar de zon!! Niet dat ik toen al slecht weer gehad had, maar Cairns staat nou eenmaal bekend om het mooie weer. Nou... niet als Eline er is. Hoewel het regenseizoen al een maand afgelopen had moeten zijn, heb ik een week in de stromende regen doorgebracht. 

Na twee dagen feesten heb ik de derde dag een dagtocht naar de Great Barrier Reef gemaakt om maarliefst drie duiken te maken... ik heb niet voor niets mijn PADI - Open Water gehaald in Thailand. Voordat ik de boot op ging kreeg ik al te horen dat de zee nogal wild was en dat er aanbevolen werd om pillen te nemen tegen zeeziekte. Nou wist ik niet zeker of ik last heb van zeeziekte, maar voor de zekerheid toch maar de sterkste pil ingenomen. Na een half uur op zee begon ik me al niet goed te voelen. We hadden een briefing van onze duikinstructeur maar alle informatie ging langs me heen omdat ik het bloedheet kreeg en niet normaal misselijk was... hier gaan we dan. Na de briefing wist ik niet hoe snel ik achter naar het dek moest lopen, frisse lucht. Maar daar werden de bewegingen van de boot niet minder en dus moest ik me er maar aan overgeven.. letterlijk!! Zeeziek als een malle. Gelukkig was ik niet de enige en werd ik omringd door zo'n vijftien mede-zwakkelingen. Maar ziek of niet, ik moest en zou duiken. Dus met zwabberende benen en bibberende handen mezelf in mijn driedelige wetsuit gehesen. Vanaf het moment dat ik in het water sprong, was het over...dus mijn duik kon beginnen. Stiekem had ik die nacht best slecht geslapen omdat ik wist dat er haaien zouden zwemmen, het is en blijft Australië met de meest gevaarlijke diersoorten. Ik hoopte zo dat ik geen haai zou tegenkomen. En alsof ze dat aan kunnen voelen, kwam in de eerste vijf minuten van mijn duik meneer haai al even 'haai' zeggen. Gek genoeg begon ik niet te spartelen van angst, maar volgde ik de haai om hem beter te kunnen zien... weer een angst overwonnen, ik heb jou niet meer nodig voor dit soort dingen pap. In de drie duiken die dag heb ik zo veel gekleurde vissen, zeeschildpadden, haaien en roggen gezien. En JA die vis van de foto is echt. Hij zwom recht naar de cameraman onderwater... dus ik dacht 'photobomb!'

Na deze duik werd ik opgehaald door Lucy, een meisje dat ik ook in Vietnam heb leren kennen op de partyboot. Zij woont in Cairns, dus ik heb voor vijf nachten bij haar in haar appartement mogen slapen. Zo fijn, een echt bed, fijne douche en even niet met minimaal acht personen in een kamer slapen. Lucy heeft een eigen auto, dus daar hebben we intensief gebruik van gemaakt. We zijn naar verschilende plekken in en rondom Cairns gereden. Ik voelde me net een koningin, opgehaald en weggebracht worden en overal heen waar ik wil. Super lief!

Next stop; Mission beach. In de bus kwam ik al twee jongens uit St. Michelsgestel tegen, dus de Brabantse gezelligheid zat er goed in. Zeker toen die avond een gratis wijn avond was in het hostel, meer hoef ik denk ik niet te vertellen. Zus, je krijgt concurrentie voor de titel 'drankorgel van de familie'.

Na Mission Beach ben ik verder gegaan naar Magnetic Island voor drie nachten. Daar heb ik eindelijk geknuffeld met een Koala, helaas maar van korte duur (nog geen minuut) want er stonden meer mensen te popelen om dat arme beest vast te houden. Daar betaal je dan 35 dollar voor, haha. Maar... je bent in Australie of niet. Wat ik even niet doorhad was dat je slangen, lizzards, schilpadden, krokodillen en noem het maar op kon vasthouden. Met 'ik kwam eigenlijk voor de Koala' nam meneer de ranger geen genoegen... het was vast van mijn gezicht af te lezen dat ik niet zo van reptielen hou, want hij moest elke keer mij hebben om een beest te demonstreren. Slang om mn nek, drie lizzards (grote salamanders) op mijn hoofd en een krokodil in mijn hand.. jaaaa hoor, ik doe het allemaal wel. 

Tijd voor Airlie beach, tijd voor de Whitsunday tour. Iets waar ik al een tijdje naar uit keek, omdat ik tot op heden niet echt een activiteit of tour had gedaan, wat ik gewend was van Nieuw-Zeeland. De Whitsundays tour, voornamelijk bekend om het prachtige Whiteheaven beach, was super leuk. Ik had een van de grootste boten geboekt, wat een prima mix was tussen activiteiten en feesten. Met zo'n vijfenvijftig mensen op de boot was het super gezellig en mooi.

De tour waar ik het meest naar uitkeek was Fraser Island. Hier ga je in groepen van acht personen met een eigen auto over Fraser Island crossen. De dag van te voren hadden we een briefing en ik kon maar een ding denken; please een leuke groep en alsjeblieft niet alleen maar vrouwen.. dan wordt het zo'n kippenhok. Toen ik bij de briefing binnen kwam, zaten er zo'n tachtig backpackers waarvan zeker 70% vrouw... hier gaan we al. Toen de groepen werden ingedeeld zag ik dat ik het niet beter had kunnen treffen. Ik zat met twee hele grappige Engelse meisjes die ik al eerder had leren kennen en drie meisjes en twee jongens uit Duitsland. Aangezien het merendeel Duits was, werd onze liefstallige four wheel drive auto benaamd als; Hans-Gunther. Hans-Gunther was gezellig, hield van muziek, was vaak of iets te snel of iets te langzaam en luidruchtig. Omdat we een leidende auto hadden, kreeg elke groep een Walkie-Talkie... kom maar hier, dat lijkt me een prima klusje voor deze Nederlander. Er was een regel bij het walkie-talkie gebruik; achter elke zin, waar je normaal het woord OVER zegt, zeg je nu.. in my pants. Wat dus resulteerde in zinnen als; "We are stuck, in my pants", "Not to fast, in my pants", "Wow.. see that whale, in my pants". Over walvissen gesproken, dat was het vetste ooit. We reden over Fraser Island en ik keek naar rechts en zag drie walvissen springen, niet eens zo ver van de kust. Nadat we onze auto stil hadden gezet, zagen we er nog veel meer. Zo bijzonder en zo dichtbij. Backflips maken en al... stelletje uitslovers.. in my pants. 

Fraser Island staat bekend om de loslopende, en dus wilde, Dingo's. Dingo's zijn honden, niet al te ongevaarlijk en kun je het beste vergelijken met een wolf (bedankt Wikipedia). Tijdens de briefing werd ons dus haarfijn duidelijk gemaakt niet alleen naar het strand te gaan, omdat Dingo's je aanvallen en niet vies zijn van menselijk vlees. De tweede dag, toen onze lieftallige Duitser Hans-Gunther vooruit probeerde te krijgen, zaten we vast in het zand. Dus alle vrouwen (emancipatie) uit de auto en duwen maar. Toen ik achter me keek, zat een Dingo op zijn gemakje te bekijken wat er gaande was. Ik hield hem nauwlettend in de gaten... iets te nauwlettend. Voordat ik het doorhad kwam de auto los uit het zand en rende mijn o-zo-sociale groep richting de auto omdat ze bang waren voor die Dingo. GREAT, nu stond ik oog in oog met dat beest. Oke, wat hadden ze ook alweer gezegd? Heel hard in je handen klappen en kabaal maken om dat beest af te schrikken. Dus ik stond me als een idioot aan te stellen om die Dingo weg te krijgen, maar hij gaf geen kik. Hij zat me een beetje schaapachtig aan te kijken en ik kon bijna zijn gedachte lezen 'domme toerist'. Dus als een malle ben ik achter de rest aangerend, gevolgd door de Dingo die dit spelletje maar al te leuk vond. Nou ik kan je vertellen, de andere drie auto's vonden dit ook ontzettend leuk om te zien. Zes gillende vrouwen die tevergeefs zo snel mogelijk Hans-Gunther in klimmen, achterna gezeten door een Dingo.

Om deze blogpost niet al te lang te maken; op Fraser Island hebben we veel gereden, gezwommen en gefeest... echt het leukste en gezelligste wat ik in Australie gedaan heb, mede dankzij mijn groep.

Tijd voor Byron Bay, een hippiestadje boven Sydney, waar ik al veel goede verhalen over gehoord had. Hiervoor had ik in totaal zes dagen voor uitgetrokken. Toen ik in het hostel aankwam (Arts Factory: TIP!!) voelde ik me al helemaal thuis. Eigenlijk net zo als in Melbourne. Overal graffiti, creatieve en chille mensen en een hele fijne sfeer. Ik denk dat ik in mijn volgende leven maar als hippie leef, want kennelijk bevalt die lifestyle me wel. Helaas liet de zon zich vijf van de zes dagen niet zien, waardoor er niet heel veel te doen was. Maar dat maakte niet uit, ik was met een hele leuke groep waar ik elke dag weer de leukste tijd mee had. Een dag ben ik met de bus naar Nimbin gegaan, kort door de bocht; een straat waar ze alleen maar wiet en happy cookies verkopen. Ze kunnen het beter sleepy cookies noemen kan ik nu bevestigen.

Na Byron was het alweer tijd voor Sydney, slechts twee nachten voordat ik naar Bali vloog... en nu ben ik hier. Het is meteen weer wennen aan de klamme warmte, maar het is zó fijn om hier weer te zijn na drie jaar.  Zon, strand, vakantiegevoel en na Australië vooral heel betaalbaar.

Vandaag over precies twee weken vlieg ik naar huis, terug naar Nederland, terug naar het normale leven. Omdat ik al zes maanden continu met mensen om me heen ben, in gemengde slaapzalen heb geslapen en zo ontzettend veel mensen heb leren kennen, vind ik het nu ook wel even lekker om alleen te zijn. Niet dat ik steeds alleen ben, want er is altijd wel iemand om mee te eten of iets mee te drinken. Maar gewoon alleen een boek lezen om het strand, niet elke dag weer te hoeven vertellen waar je vandaan komt, hoe lang je al aan het reizen bent, waar ik al geweest ben. Deze twee weken ga ik dus niets anders doen dan vakantie houden met mezelf, mooie foto's schieten, intens genieten, terugdenken aan alle mooie herinneringen van mijn reis en heel goed nadenken over wat ik wil als ik terug kom in Nederland. 

Tot over twee weken!!! Ik hoop dat jullie me nog herkennen. Ik ben nu al zenuwachtig. X

NEW-ZEALAND, I LOVE YOU!

Na het posten van al die Nieuw-Zeeland foto's op Facebook, vond ik het weer eens tijd worden voor een nieuwe blog. Zeker omdat ik over drie dagen alweer naar mijn laatste land op mijn lijstje vlieg: Australië... serieus, de tijd vliegt voorbij. 

Om jullie even een beeld te geven; op dit moment zit ik met mijn IPad op een rotsachtig strand, muziek in mijn oren, zon op mijn gezicht, een winterjas aan en omringd door bergen waarvan de bergtoppen vol met sneeuw liggen. Just saying!

Ik waarschuw jullie alvast, dit wordt een lang verhaal...

De ochtend nadat ik mijn vorige blogpost geschreven had, was het plan om op de kiwi bus te stappen, mijn vervoersmiddel door Nieuw-Zeeland. Helaas was ik die ochtend zó ziek dat ik nog amper mijn bed uit kwam, dus de bus verzet naar de volgende dag, tenminste... dat dacht ik. Nog niet helemaal honderd procent, maar fit genoeg om in een bus te zitten verzamelde ik me met vele andere backpackers op de plek waar de bus me op kwam halen. Ik kon niet wachten om de landschappen van Nieuw-Zeeland te zien, want ik had inmiddels door mijn ziek zijn al te veel tijd verspilt in Auckland. Maar op het moment dat ik mijn naam zei, bleek ik niet op de lijst van bus te staan en moest ik nog drie dagen wachten totdat er opnieuw een bus in de richting van het Zuideiland zou gaan. Ik geloofde het gewoon niet, nog drie dagen in Auckland?! In mijn beste Engels heb ik verteld wat ik er van vond en gesmeekt of ik op de bijrijdersstoel kon zitten, maar helaas zat er niets anders op dan me er bij neer te leggen. Lekker begin van de slechts vier weken die ik door Nieuw-Zeeland kon reizen. Diezelfde dag nog heb ik een andere bus geboekt en ben ik alleen naar de Bay of Islands gegaan, helemaal in het noorden van het Noordereiland. Zon, rust en fijne stranden, dus eigenlijk de ideale manier om weer helemaal fit te worden... en dat is gelukt. In de Bay of Islands heb ik dan ook niets anders gedaan dan geslapen, boeken gelezen op het strand en films gekeken in het hostel.. maar drie dagen later, en dus inmiddels een week verder, was ik klaar om de kiwi bus op te gaan! 

In de Kiwi bus kwam ik er al snel achter dat, in tegenstelling tot Azië, daadwerkelijk álles voor je geregeld wordt. Het enige wat je hoeft te doen, naast speeddaten om vrienden te maken in de bus, is formulieren invullen voor activiteiten en hostels om vervolgens te betalen. De meest intensieve bezigheid in de kiwi bus is dus je naam opschrijven... zij regelen de rest. Omdat ik hier totaal niet aan gewend ben en het heel fijn vind om mijn eigen hostels te zoeken, mijn eigen vrienden te maken en iets zelfstandiger en onafhankelijker te zijn was dit heel erg wennen. Dat hele 'alles samen doen' werkte in het begin nogal op mijn zenuwen maar uiteindelijk is het een hele fijne manier geweest om in slechts vier weken de allermooiste plekken van Nieuw-Zeeland te ontdekken en leuke mensen te leren kennen.

De eerste rit ging naar Hot Water Beach, een strand waar naarmate het later wordt het water warm tot kokend heet wordt. Na het inchecken in een heel fijn hostel, gingen we in het donker naar Hot Water Beach. Sexy zaklamp op je kop en een aantal scheppen mee om kuilen mee te graven. Het water wat in deze kuilen komt is super warm, dus zo creëerde je je eigen gemaakte jacuzzi (iets minder luxe). Dit was eens stop van een nacht dus de volgende ochtend was het alweer vroeg tijd om te vertrekken, naar Waitomo. Hier heb je de Waitomo Caves welke vol glowwurms zitten, beestjes die lichtgeven. Omdat alle activiteiten in Nieuw-Zeeland zo ontzettend duur zijn had ik van te voren een lijst opgesteld met dingen die ik écht graag wilde doen en welke ik wilde skippen. Helaas kun je nu eenmaal niet alles doen als arme backpacker, dus keuzes moeten gemaakt worden. Alle activiteiten die ik voornamelijk wilde doen waren op het Zuidereiland, dus de eerste week heb ik vrij weinig activiteiten ondernomen. Na Waitomo hebben we 24/7 regen gehad, echt verschrikkelijk. Normaal gesproken is het geweldig om met de bus door de landschappen van Nieuw-Zeeland te rijden, maar hier kon je helemaal niets van zien. De bruine huidskleur waar ik de voorgaande drie maanden flink voor gespaard had, was in één week verdwenen. Shit!!!

Een ding wat ik wel heel graag wilde doen op het Noordereiland was Hobbiton, de opnameset van the Shire uit de films Lord of The Rings en natuurlijk The Hobbit. Op die dag had de regen gelukkig plaatsgemaakt voor een klein beetje zon, top dus. Met een paar andere uit de kiwi bus stapte we de bus in die ons naar 'The Shire' bracht. Ik voelde me echt een ontzettende nerd omdat ik helemaal opgewekt was om de kleine hobbithuisjes van dichtbij te bekijken, maar gelukkig was ik niet de enige. Als een stel drukke kleuters hebben we niets anders gedaan dan selfies maken en scènes naspelen uit de film. Misschien klinkt het voor sommige raar, maar geloof me... het was echt top!

Next stop; Taupo. Een ding dat hoog op mijn to-do list stond was de Tongoriro crossing; een hike van acht uur waar je vervolgens Mount Doom van, hoe kan het ook anders, Lord of the Rings kunt beklimmen. Deze hike kun je alleen doen bij goede weersomstandigheden, dus na enkele schietgebedjes in de bus kwamen we in Taupo aan. Omdat ik net voor de winter in Nieuw Zeeland zit en de kans op slecht weer richting het zuiden steeds groter wordt, had ik besloten om ook mijn skydive in Taupo te doen. Helaas werd het me bij aankomst al direct duidelijk... beide konden niet doorgaan doordat het de komende twee dagen zou stormen. Echt een hele grote domper! Na een hele gave zeiltocht over Lake Taupo in de avond en een goed feestje in de bar had ik besloten de volgende dag al te vertrekken en dus mijn groep en bus achter me te laten om op een andere kiwi bus te stappen. Het beste wat ik had kunnen doen, een super leuke groep en vanaf toen heb ik, bijna, alleen nog maar geluk gehad met het weer. Aankomend in de, toen helaas nog, stromende regen in Wellington zag ik al direct dat dit een hele leuke stad was. Die avond hadden we free curry Night, altijd goed voor backpackers, en een feestje in de bar bij het hostel. Ik had me voorgenomen om de volgende dag een keer uit te slapen, maar toen ik om 08.00 uur 's ochtends zonnestralen door het gordijn zag komen wist ik niet hoe snel ik uit bed moest springen... ZON!!! Ik weet dat dit belachelijk klinkt voor iemand die drie maanden in de brandende zon heeft doorgebracht, maar echt alles is zo veel mooier, vrolijker en fijner met een blauwe lucht en een zonnetje. Die dag heb ik de Mount Victoria berg beklommen voor een mooi uitzicht en ben ik met Phaedra naar een museum geweest. Uiteindelijk snel weer naar het hostel want er stond iets typisch Nieuw-Zeelands op het programma die avond: RUGBY!! The Hurricanes (Wellington) VS. The Blues (Auckland). Wij moedigde natuurlijk The Hurricanes, het thuisteam, aan en we wonnen!! Zo geweldig om zoiets mee te maken in een stadium vol diehard supporters en nieuwsgierige backpackers. 

Om vanuit Wellington naar het Zuidereiland te komen, moet je de Ferry nemen die drieënhalf uur duurt. De helft van de groep had een ontzettende kater van de rugbyavond ervoor en lag te slapen, maar ik had gehoord dat het laatste deel van de ferrytocht echt geweldig mooi was. Gelukkig hadden we die dag zon, dus boven op het dek waar ik mezelf tegen beter weten in staande probeerde te houden in de wind, kon geen berg aan me ontgaan. Niets was te veel gezegd, zó ziek mooi. Ik zag nu al dat het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland drie keer zoveel schoonheid heeft als het Noordereiland. 

Mijn eerste stop in het Zuidereiland was Kaiteriteri, een plaats naast het mooie Abel Tasman National Park. De optie met de kiwibus was om slechts één nacht blijven, wat zou betekenen dat je niets van het National Park zou kunnen zien, óf drie nachten. Omdat Phaedra en ik beide twee nachten wilde blijven, zodat we hier niet te veel tijd verloren, toch in het National Park konden hiken en ik mijn skydive kon doen de volgende ochtend, moesten we een andere optie verzinnen om naar de volgende plek van bestemming te komen... Liften dan maar!! (Sorry pap en mam). Schijnbaar is Nieuw-Zeeland dé plek om te liften, dus waarom niet?! Stiekem staat het op mijn Bucketlist die ik voordat ik ging reizen heb geschreven, dus nu was het de tijd om dat item af te kunnen vinken. Maar voordat het zover was kwam mijn nummer één Bucketlist item aan bod; skydiven. Ik had me ingeschreven voor de volgende ochtend, dus die avond ging ik vroeg naar bed. Ik werd vroeg wakker en kon het al zien... vandaag gaat het gebeuren!! Strak blauwe lucht en een stralende zon. Een uur later werd ik opgehaald bij het hostel, maar hoe dichter ik bij de skydive plaats kwam, hoe donkerder de lucht werd. En je kunt het waarschijnlijk al raden; stromende regen dus de skydive kon niet doorgaan. En nu? Hoewel onze buschauffeur had gezegd dat het een hele lange weg was om te liften en we dus zeker vóór acht uur 's ochtends moesten beginnen de volgende dag, had ik me toch voor een nieuwe poging tot skydiven ingeschreven in de vroege ochtend. Fingers crossed!! 

Die ochtend was het zeker, ik ga skydiven!! Met al mijn spullen werd ik weer opgehaald, zodat ik vanuit het skydive centrum meteen kon liften en ik niet te veel tijd zou verliezen, het was immers al de vraag of we nog tijd genoeg hadden. Van Kaiteriteri naar Franz Josef was een hele lange weg om te liften, maargoed.. het proberen waard. 

Inmiddels in het skydive centrum begonnen de zenuwen te komen, maar hoeveel zenuwen dan ook... ik ga de hoogste skydive doen (in heel NZ) van 16,500 ft. en ik laat iemand meespringen om foto's te maken en te filmen. If you go, go BIG!

Nadat ik m'n prachtige pak gehesen was en mijn handen volgekladderd had met SWEET AS! en I LOVE NZ (alles voor leuke foto's) werd ik door de cameraman apart genomen voor een interview. Oh hoi, hier heb ik me natuurlijk helemaal niet op voorbereid.. Ik brabbelde maar wat van 'Hi there, this is Eline Verhoeven from Hollaaaaaaand!!'. Mijn grote glimlach van geluk was toen al aanwezig. Samen met mijn tandem (noem je dat zo?) het vliegtuig in. Ik verbaasde mezelf erover hoe relaxed ik was. Ik zat heel ontspannen uit het raampje te kijken, genietend van het prachtige uitzicht en wilde alleen maar hoger en hoger. Totdat een meisje uit mijn vliegtuig ging springen. Zij deed de sprong van 13.000 ft en moest dus eerder het vliegtuig uit. Inmiddels zat ik aan de extra zuurstof ivm de hoogte. De motor ging zachter, de deuren van het vliegtuig gingen open en ik voelde een mega harde en koude wind naast me. Ik zei nog zo tegen mezelf: Eline, niet kijken. Maar dat kon ik natuurlijk weer niet laten. Ik zag haar hangen uit het vliegtuig en ze begon hysterisch te krijsen.. en voordat ik het doorhad viel ze uit net vliegtuig. Dát was het moment waarop mijn handen begonnen te trillen en ik voor het eerst besefte wat ik in godsnaam ging doen. Over vijf minuten spring ik uit een vliegtuig... dat is zo'n onnatuurlijke gedachte. Ik had niet lang de tijd om er verder over na te denken want mijn tandem haalde me uit m'n dagdroom met een schouderklopje. 'It's our turn'. Meneer de cameraman hing al buiten aan het vliegtuig en ik liet het maar gewoon op me afkomen... binnen tien seconden was ík degene die onder het vliegtuig hing. Benen naar achter, handen vast en hoofd naar achterover... HERE WE GOO!!!!!! Met salto's sprongen we het vliegtuig uit. De eerste twee seconden denk je dat je te pletter gaat vallen, maar het gevoel dat je daarna krijgt is onbeschrijfelijk...alsof je vliegt. Ik voelde me echt net een vogel, een grote geluksvogel, boven het Abel Tasman National park waar je zowel het noorder- als het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland kan zien. Foto's en woorden kunnen niet beschrijven hoe dat voelt. Op mijn video zie je dat ik van begin tot eind mijn glimlach niet van m'n gezicht af krijg en elke keer als ik de video terugkijk krijg ik weer kippenvel. Het beste wat ik ooit gedaan heb. SWEET AS!

Om 12.00 uur die dag, veel te laat dus, begonnen Phaedra en ik met liften. Groot karton met Franz Josef erop en duim omhoog. Na zo'n tien minuten stopte een hippiebusje met vader en kind. Tussen alle rotzooi werd een bank gecreëerd en zo gingen we op weg. Deze lift kon ons al zo'n drie uur verder brengen. Volgende poging; zo lief mogelijk lachen, karton en duim omhoog. Na slechts vijf minuten riep Phaedra: 'Eline, volgens mij hebben we weer een lift!'. Verderop stond een auto op ons te wachten. Ik had mezelf achterin gepropt tussen de ontzettende rotzooi, lekker hygiënisch, terwijl Phae voorin ging kletsen met die man. Hij kon ons ook weer drie uur verder brengen. Dit gaat lekker!!!! Waar we toen uitstapte was midden in het centrum van Greymouth, zo'n twee uur voor Franz Josef. We wisten dat áls het ons niet zou lukken een lift te krijgen, we altijd nog in een hostel konden overnachten. Maar doordat iedereen ons horrorverhalen zat te vertellen over meisjes die ontvoerd worden of ons uitlachte en zeiden dat we het toch nooit op tijd zouden halen, wilde we het tegendeel bewijzen. Het was 17.00 uur en het begon steeds kouder en al donker te worden. Na een half uur liften wilde nog niemand ons meenemen. Het is zó grappig om de reacties van mensen in de auto te zien als je staat te liften. De een haalt z'n schouders op en zie je 'sorry!!' zeggen, de ander lacht alleen maar, dan heb je nog het type die doet alsof ie je niet ziet en expres de andere kant uitkijkt en het andere uiterste zijn gasten die tien keer knipogend langs komen rijden en alles uit de kast halen om aandacht te trekken. Inmiddels werd het half uur drie kwartier en een oude oma bij de KFC aan de overkant bleef ons met een zuur gezicht nauwlettend in de gaten houden. Ik kon haar horen denken: 'die jeugd van tegenwoordig'. Toen we na een uur de hoop bijna hadden opgegeven stopte er een auto met een homo koppel erin. Where are you going? Vroegen wij meteen. 'Franz Josef' was het antwoord. Ik kon mijn oren niet geloven, maken ze een grap? Maar nee het was echt, dus in één lift konden we door maar Franz Josef, waar we rond 19.30 uur aankwamen. Een uur later stonden we in de kroeg en toen onze buschauffeur ons zag viel zijn mond open van verbazing. Wat?! Hebben jullie het gehaald?! Ik keek met een raar gezicht hem aan en zei: 'Jij zei dat het makkelijk te doen was in een dag, als we maar vroeg begonnen?'.. 'Ja, dat zei ik toen ik dronken was. Dit is haast onmogelijk ik een dag' antwoorde hij. Nou lekker dan, waren we van deze flapdrol uit gegaan, zit hij een beetje te kletsen. Vervolgens zei ik lachend.. 'Nou dan zal ik het verhaal nog mooier maken, ik ben vanochtend eerst nog uit een vliegtuig gesprongen en we zijn pas in de middag begonnen'. Dus de rest van de avond stonden we bekend als de hitchhike helden... weer eens wat anders. 

De volgende ochtend zijn we met een groep de Franz Josef Gletsjer opgegaan, iets wat de dagen ervoor onmogelijk was door de slechte weersomstandigheden. Om bij de gletsjer te komen, ging je met een helikopter. Ik was zo hyperactief... alweer vliegen!!! Tot mijn eigen verbazing werd ik als enige naar de stoel gewezen naast de piloot... zat ik dan met een koptelefoon front row. Zó bijzonder om door de bergen recht op de gletsjer af te vliegen. Iedereen was hetzelfde gekleed, blauwe jas, zwarte waterbestendige broek en super sexy boots met spikes eronder zodat je niet uit kon glijden. Vervolgens hebben we zo'n drie uur over de gletsjer gehiked, soms door onmogelijke smalle paden.. heel gaaf!

De volgende dag vroeg uit bed om naar Wanaka te gaan. De landschappen waar je trouwens doorheen rijdt zijn ongelofelijk. Soms val ik in slaap in de bus, stiekem heel vaak, maar daar baal ik dan zo van want het is echt net een sprookje. In Wanaka kwamen we laat aan en bleven we maar een nacht, waardoor ik niet veel van de omgeving zelf heb meegekregen. 's avonds hadden we een feestje in het hostel met als thema: draag geen kleding. En dan niet in de zin van geen kleding aantrekken, maar dus kleding creëeren met andere dingen. Met een vuilniszak en een felgekleurde strik heb ik, al zeg ik het zelf, nog een best prima jurkje in elkaar weten te zetten.

De dag erna was het dan zo ver: Queenstown!! De favoriete feestplek van menig kiwi, waar mensen, en ik dus ook, uren in de rij staan voor de ontzettend populaire Fergburger. Niet normaal zo lekker!! Over Queenstown kan ik heel kort zijn, ook omdat deze blogpost al behoorlijk lang aan het worden is, veel gechilled en op stap geweest. 

De laatste dag in Queenstown ben ik naar Milford Sound gegaan, een gecombineerde bus- en boottocht door een prachtig natuurgebied. De nacht ervoor was er voor het eerst sneeuw gevallen dus met een strak blauwe lucht, felle zon en bergtoppen vol verse sneeuw stonden we op de boot in Milford Sound. In een woord: adembenemend!! Dit is Nieuw-Zeeland.. watervallen met regenbogen, zeehonden, inmens grote bergen, sneeuw, blauwe lucht, zon en natuur... zo puur en echt. Zeker een aanrader!!!

Dan denk je dat je het mooiste van het land wel gezien hebt, niet dus. De weg vanuit Queenstown helemaal naar het zuiden naar Lake Tekapo was het mooiste ooit, net zoals Lake Tekapo zelf. Aquablauwe rivieren omringd door bergen met sneeuw.. en dan praat ik nog niet eens over de rust die er hangt in bijna heel Nieuw-Zeeland.

Aangekomen in het hostel vond ik wel weer eens tijd dat mijn Timberlands mijn Backpack uitkwamen. Tijd voor een hike!! Ik vond het heel fijn om even van de groep weg te zijn, dus met muziek in mijn oren begon ik in mijn eentje Mount John te beklimmen. Ik moest opschieten, want over twee uur begon het donker te worden. De hike zelf was maar anderhalf uur, maar daardoor niet minder stijl. Mijn god, na 200 meter was m'n ademhaling al flink van slag. Uptempo muziekje dan maar, dus het ging prima. Maar om de 300 meter moest ik stoppen omdat het zo stijl was (en ik niet zoveel gewend waarschijnlijk). Ik heb echt tien keer gedacht: ik stop! Maar ik moést en zou die top bereiken.. en dat is me gelukt! Toen ik doodop boven op de berg aankwam, de avondzon in mijn gezicht voelde en het nummer Nuvole Bianche van Ludovico Einaudi in m'n oren klonk kon ik het niet geloven. Sta je dan, hijgend op de top, een glimlach van oor tot oor, intense rust en alleen maar bergen met sneeuw om je heen. Ik zal maar eerlijk zijn; ik weet nu wat tranen van geluk betekenen. Ik ben inmiddels al vier maanden van huis en ik maak zó ontzettend veel mee dat alles al snel 'normaal' is. Ik sta er amper bij stil wat voor geluk ik heb dat ik dit kan en mag meemaken en dan ben ik zo trots op mezelf dat ik gewoon de keuze heb gemaakt om alleen de wereld te gaan ontdekken. Als ik straks thuiskom weet ik zeker dat ik niet eens onder woorden kan brengen hoe gelukkig en on top of the world ik me op dit moment en de afgelopen maanden heb gevoeld... het gevoel dat je écht leeft!

Gisteren heb ik walvissen gespot in Kaikoura, heel bijzonder! Om de boot sprongen tientallen dolfijnen en kwamen nieuwsgierige zeehonden om de hoek kijken. Op dit moment heb ik nog twee nachten in Christchurch, een stad die een paar jaar geleden getroffen is door een aardbeving. Morgen wordt het denk ik een dagje shoppen en eindelijk een keer mijn dode haar laten knippen. En maandagochtend vroeg vlieg ik naar Auckland om vervolgens eind van de middag naar Sydney te vliegen... final chapter!

Als mensen aan me vragen of ik al verliefd ben geworden op reis kan ik nu volmondig JA zeggen. Ik ben verliefd geworden op dit land, op deze natuur en rust. Dag Nieuw-Zeeland... ik ga je nog een keer zien, dat weet ik zeker!

The beautiful south of Thailand

En dan ineens is het april 2014 en ben je al op de helft van je halfjaar durende reis. Inmiddels heb ik Azië achter me gelaten en ben ik begonnen aan een geheel nieuw hoofdstuk; Nieuw-Zeeland. Hoewel ik momenteel met een fikse keelontsteking, koorts, veel pijn en bergen antibiotica in mijn tas dit verhaal in het park van Auckland aan het schrijven ben, doet dat niets af aan de positieve cultuurshock die ik ervaar. Voor het eerst in drie maanden heb ik het idee dat ik écht frisse lucht adem in plaats van uitlaatgassen, niemand me financieel afzet omdat ik blank ben en ik nogal underdressed ben in tegenstelling tot in Azië. Terwijl vrouwen hier rondlopen lopen in mooie kleding met bijpassende designertassen, kan ik niets anders dan jaloersmakend toekijken met mijn baggy broek, slobber T-shirt en make-up loze gezicht, welke in Thailand toch écht oke waren. Tegelijkertijd is het verademend om mee te maken dat je hier wordt aangesproken met 'Hey darling, How are you?' in plaats van 'hé you, tuktuk.. Marihuana?', je opgaat in de menigte en niet continu op je hoeden hoeft te zijn of je van je sokken afgereden wordt door taxi's. En dan heb ik het nog niet eens over de simpele dingen als gewoon je wc papier door te kunnen spoelen en water drinken uit de kraan. Hoewel ik de laatste week helemaal klaar was met rochelende Aziaten om me heen, moet ik bekennen dat ik misschien tóch wel een beetje die gekte van Azië mis... zeker omdat de laatste paar weken in het zuiden van Thailand zó fijn waren. 

Vanuit Cambodja, waar ik het laatst over geschreven heb, ben ik naar Bangkok gevlogen. In tegenstelling tot mijn eerste, zeer negatieve, ervaring met Bangkok vond ik het nu alles behalve verschrikkelijk. Of dat nu kwam doordat ik inmiddels aan de Aziatische normen en waarden gewend was, of dat ik gewoonweg in een fijnere buurt zat weet ik niet, maar ik was blij om weer terug in Bangkok te zijn. Slechts een nacht geslapen in het fantastische Lub D hostel (tip!!) om vervolgens met de nachtbus en Ferry naar Koh Tao in het zuiden van Thailand te vertrekken. 

In Koh Tao liet ik me afzetten bij het, ietwat afgelegen, hostel 'SpicyTao'. Inmiddels was ik aan wat luxere hostels gewend, dus bij het zien van de meest basic kamers en bedden was ik weer back in business. Maar ondanks de wat minder luxe uitrusting, is het echt een van de leukste hostels op Koh Tao waar je veel mensen ontmoet. In de twee dagen die ik daar heb doorgebracht heb ik zoveel creatieve en, voor mij, inspirerende mensen ontmoet. De een was illustrator, de ander kunstenaar en kon daarnaast ook nog eens heel goed zingen en een ander meisje was echt een van de beste sing en songwriters die ik ooit heb gehoord. Samen met haar, haar gitaar en nog een ander meisje zijn we met zonsondergang op het strand gaan zitten waar ze de een na andere song wegzong, waanzinnig. Dan vraag ik me toch écht even af waar mijn creatieve talenten zijn gebleven. 

Na deze twee dagen ben ik naar de duikschool Davy Jones Locker gegaan om mijn PEDI-Open Water te halen. Een vierdaagse cursus waarna je tot achttien meter diep mag duiken, wat waarschijnlijk ook nog goed van pas komt in Australië (als ik het aan durf met al die witte haaien). De eerste twee dagen waren saai, veel theorie en oefenen in het zwembad. De derde dag was het tijd om mijn eerste twee duiken te maken. Na wat getreuzel van iedereen op de boot, een laatste safety check en een grote sprong in het water kon de onderwaterwereld beginnen. Hoewel ik in het zwembad nog een beetje benauwd werd van het ademen onder water, was dit in de zee compleet verdwenen. Mijn opvatting over de zee is helemaal veranderd. Het is niet eng en donker, maar het is een complete droomwereld waar je naar kan blijven kijken (net zoals backpacken trouwens). Allerlei soorten vissen in elke kleur en maat, evenals het koraal.. super vet!! Dus na mijn vierde duik, mag ik mezelf inmiddels benoemen als duiker.

Koh Tao is een van mijn favoriete eilanden van Thailand. 'S avonds op het strand geven ze hele gave vuurshows weg en naarmate de avond vordert, worden die steeds spannender. Rond een uur of 23.00 komt de ring of fire tevoorschijn, waar iedereen met een drankje te veel op doorheen springt om vervolgens kei hard op zijn of haar bek (gezicht, sorry) te gaan, nog van geluk sprekend als de brandende hoepel niet boven op je valt. En dan hebben we de brandende springtouw nog niet eens besproken. Ik heb echt met ingehouden adem toe staan kijken hoe elke willekeurige zatlap, met of zonder syntetische jurk, door die hoepel of springtouw sprong. 

Samen met Manouk heb ik mijn laatste dag Koh Tao heel goed afgesloten. Met de scooter zijn we naar een heel ander punt van Koh Tao gereden, om vervolgens aan een van de mooiste baaitjes te liggen van Thailand (daar waar bovenstaande foto is genomen). Precies wat je wil op een eiland; wit strand, een blauwe zee en palmbomen. 

Vanuit Koh Tao ben ik verder gaan reizen met Manouk naar Koh Phangan, daar waar de beruchte fullmoon party gehouden wordt. Waarom snap ik niet zo goed, want ik heb echt veel betere feestjes meegemaakt. Hoewel ik het prima naar mijn zin heb gehad snap ik persoonlijk niet waarom iedereen laaiend enthousiast wordt van een overvol strand met bezopen mensen, waar je je nauwelijks tussen kan bewegen en je continu in de gaten moet houden of je je gezelschap niet bent kwijtgeraakt tussende plassende mensen in zee. Een beetje overhyped allemaal, maar ik heb er het beste van gemaakt! De dagen voor de fullmoon en de feestjes in het hostel zelf waren een stuk beter.

Na Koh Phangan was het tijd voor Krabi, geen eiland (waar ik een paar dagen eerder pas achterkwam) maar gewoon op het vaste land. In Krabi hadden we echt een mega fijn hostel, Pak-Up hostel (tip!!) maar echt veel te doen was er niet. Maar dat maakte voor mij niet veel uit, want na drie maanden was ik razend enthousiast om eindelijk iemand van thuis te ontmoeten; Chris en Carla, vrienden van mijn ouders, die daar op vakantie waren. Omdat zij wél aan het strand verbleven moest ik een 'taxi' (lees: open busje voor tien personen) nemen, die helaas vol bleek te zitten. Maar geen probleem; ik ga wel veertig minuten achterop staan joh... dus over de openbare weg stond ik lekker achterop de bus uit te waaien, jammer dat dat in Nederland niet kan. 

Eenmaal bij Chris en Carla was het zó fijn, maar waar begin je in hemelsnaam met vertellen?! Dat zal ik straks ook wel hebben als ik thuis kom... wat vertel je over een reis van zes maanden? Maar gaandeweg kwamen er steeds meer verhalen in me op. Na twee hele leuke dagen vol relaxen, shoppen (sorry Chris), lekker eten, fijne gesprekken en een heeerlijk ontbijtbuffet (wat een luxe voor een backpacker) was het tijd om te gaan. Maar deze twee dagen voelde echt even als thuiskomen na drie maanden, dus nogmaals dankjewel daarvoor!! 

Tijd voor alweer het volgende eiland; Koh Phi Phi. Samen met Manouk en Lot zijn we hier drie nachten gebleven. Met zijn drieën in een top bungalow met één gigantisch bed; heel gezellig. Phi Phi is een ziek mooi eiland met allerlei verschillende stranden en eilanden eromheen, die je voornamelijk met een longtailbootje kunt bezoeken. Op een of andere gekke manier is het centrum van Koh Phi Phi gelijk aan een kruising tussen Salou en Chersonissos, wat ik persoonlijk echt heel zonde vindt voor zo'n mooi eiland als dat. Maargoed, wij zijn de beroerdste niet dus een avondje stappen op het strand zat er wel in. Het is bij die ene nacht gebleven, want ondanks dat het heel leuk was, hadden we het net zo leuk bij de bungalow met zijn drieën. En voor het gezelschap van al die gekken die dronken een bambootattoo laten zetten met de tekst 'never gonna die' hoefde we het niet nou ook niet echt te doen. 

De rest van de dagen hebben we tripjes gemaakt naar bijna alle omliggende eilanden en stranden van Phi Phi, gesnorkeld, zonsondergang bekeken om uiteindelijk in de meest heftige storm op zee te belanden in zo'n wankel longtailbootje. Omdat Lot helaas al naar een ander eiland ging, hebben Manouk en ik met zijn tweeën gekampeerd op een (bijna) onbewoond eiland; Bamboo Island. Overdag waren we al intens aan het genieten van het té helder blauwe water, het té witte strand en de meest fijne rust die er heerste. Dit gevoel werd alleen nog maar versterkt door naar een prachtige zonsondergang te kijken en onder een ziekelijk mooie sterrenhemel te kletsen onder het genot van biertjes en fijne muziek. Echt een van de fijnste en meest bijzondere momenten van het eilandhoppen in Thailand. 

Als laatste hebben we nog, als luxe backpackers, drie nachten geslapen in een resort op Koh Lanta om heerlijk niets te doen en te genieten van onze laatste dagen in het fijne zuiden van Thailand voordat we weer naar Bangkok moesten. 

Omdat ik mijn visum voor 1 april moest verlengen, had ik geen andere keus dan een week in Bangkok te blijven. Dus na een mega shopsessie op de zondagmarkt was het tijd om maandag 'even' mijn visum te verlengen bij de ambassade... nou laat dat 'even' er maar gerust af hoor. Goed opgewekt en vol vertrouwen zat ik in de taxi naar de ambassade van Bangkok ver buiten het centrum. 1 uur verder, een freak van een taxichauffeur rijker en driehonderd baht lichter... blijken ze verhuist te zijn! Andere kant van de stad? Ja joh, gaan we daar toch even heen. Dus weer een heleboel geld voor jan doedel uitgegeven, maargoed, na anderhalf uur was ik op de juiste plaats van bestemming. Eenmaal daar aangekomen zag ik zonder grappen iets van tweeduizend mensen... allemaal voor een visum. Dit gaat leuk worden. Dus na het invullen van formulieren mocht ik eindelijk in de rij gaan staan. Op het moment dat ik achteraan sluit komt er een klein aziaatje op me af: 'sorry mevrouw, maar die meneer voor u is de laatste. We hebben lunchpauze van anderhalf uur, dus u moet even wachten.' Are you kidding me?! Dus in m'n beste Engels heb ik haar gesmeekt om alleen mij nog aan de rij toe te voegen, maar nee.. Dat kon écht niet. Dus er zat niets anders op, wachtend in een ruimte zonder airco of ramen met tweeduizend anderen terwijl zij lekker een bord rijst naar binnen schuiven. Alsof het nog niet erger kon heb ik vervolgens een uur moeten wachten om een 'volgnummer' te krijgen om vervolgens tweeënhalf uur te moeten wachten om die stomme visum stempel in mijn paspoort te krijgen. Kom ik bij dat loket, zegt die vrouw doodleuk: 'over een uur is je paspoort klaar'. Ho, wacht even... nog een uur?!? Kan dat hier niet even wat sneller? Mijn god zeg. Nou ben ik niet de meest geduldige persoon op aarde, maar in de meest kleine, warme ruimte zes uur wachten met krijsende kinderen om je heen gaat echt nergens over. Dus een goede tip; ga aub niet je visum verlengen in Thailand!!!

Dat het zelfs aan de andere kant van de wereld een kleine wereld is blijkt wel uit het feit dat Bas en ik precies dezelfde dagen in Bangkok zaten. Dus samen met hem heb ik de Co van Kessel fietstocht gedaan, die al heel lang van plan was om te doen. Dit was echt het leukste wat ik in Bangkok heb gedaan; fietsen door de mega kleine straatjes waar je bijna door iemands woonkamer fietst. Heel bijzonder om nog mee te maken de laatste dagen van Azië. Deze dag is daarna nog even goed afgesloten met een stapavond op het foute Koh San Road.

En nu, nu vertrek ik als het goed is morgen met de Kiwi bus richting het zuiden van Nieuw-Zeeland. Eigenlijk zou ik vanmorgen mijn bus al moeten hebben, maar helaas was ik té ziek om mee te kunnen gaan.. dus morgenochtend hoop ik wel mee te kunnen. Het is frustrerend om met koorts en keelontsteking in bed te moeten liggen terwijl je weet dat je in een van de mooiste landen ter wereld bent en er niets van kunt zien. Dus ik ga snel slapen om morgen eindelijk Nieuw-Zeeland te kunnen ontdekken!!! X

Oja, hoewel ik in Azië overal WiFi had, is dat hier niet zo en moet ik bijna overal betalen voor WiFi. Dus als ik niet reageer, ben ik intens aan het genieten van alles om me heen zonder dat ik mijn telefoon nodig heb!! :)

Viëtnam & Cambodja

Waar begin je in hemelsnaam met schrijven als je laatste update ruim een maand geleden is gepost? Geen idee. Maar omdat ik weet dat sommige van jullie, mama, staan te springen om een nieuw zoetsappig verhaal zal ik mijn best te doen om al de fijne herinneringen van afgelopen weken terug te halen en een beknopte update te geven.

Na het zuipfestijn in Hanoi (Viëtnam) zijn we verder gegaan naar Hoi An, een plaats in het midden van Viëtnam. Ook hier kan ik kort over zijn.. Veel gefeest, gezwommen, proberen bij te kleuren op het strand en scooter gereden. Voor mij was het echt een top week daar, maar heel veel interessante verhalen (behalve de stapavonden) kan ik er niet echt over vertellen. De volgende bestemming was Nha Trang, een stad aan de kust, wat ook wel het thuisoord wordt genoemd van de Russen... je weet wel, van die mannen met íets te krappe speedo-zwembroekjes en een íets te gebruind lichaam. Een grote speedoparade!

Omdat we vanuit Hanoi, alweer, gevlogen waren werd het nu eens tijd om een nachtbus te nemen richting Nha Trang. Ik kan je vertellen dat het meteen een hele nieuwe ervaring is geweest. Het eerste obstakel was mijn besef van tijd. Samen met twee Australische meisjes was ik die dag op pad geweest: scooter gereden, naar grotten geweest en verlaten stranden ontdekt. Omdat ik, waarom weet ik ook niet, persee een sandwich voor in de bus wilde van de beroemde sandwich-shop in Hoi An, was het allemaal nogal krap qua tijd. Na al het getreuzel bij die shop, was ik vergeten dat ik mijn Backpack nog bij het hostel moest ophalen en vervolgens mijn scooter ook nog terug moest brengen. Geen douche meer voor mij, dus met mijn haar en ondergoed vol zand de nachtbus in voor 12 uur. Een nachtbus moet je je zo voorstellen: je hebt drie rijen met ligstoelen, zowel boven als onder. Na wat getwijfel over de beste plek hadden we besloten beneden te gaan liggen, dat leek ons uiteindelijk de meest goede keuze. Worst decision ever!!! In het begin was ik nog chill, heerlijk muziek luisteren en naar buiten turen... totdat er allerlei Viëtnamese locals de bus in kwamen en allemaal in het gangpad gingen liggen. Ik werd vergezeld door een Viëtnamese jongen die het nogal chill vond om met zijn, naar wierook ruikende (?), kont bijna tegen m'n gezicht aan te liggen... top! Toen ik inmiddels een beetje ok was met de hele situatie en weer helemaal in mijn muziek zat, tikte Renee (die achter me zat/lag) me op m'n hoofd. 'Eline, ik heb zojuist een kakkerlak vermoord in het gordijn bij jouw hoofd'. Als er één beest is waar ik écht niet blij mee ben is het wel een kakkerlak, en nu bungelt zijn geplette lijf ook nog eens boven me. Omdat ik de boel even wilde inspecteren pakte ik m'n lichtje om bij te schijnen en mijn ergste nachtmerrie werd helaas waarheid; de dode kakkerlak had zijn familie meegenomen. De hele reling naast onze stoelen zat vol met kakkerlakken en we moesten nog tien uur!! Serieus, ik ging nog liever bovenop die gekke Viëtnamees in het gangpad liggen dan dat ik in die stoel bleef zitten.. maar echt veel keus had ik niet. Dus de resterende tien uur heb ik met m'n voeten omhoog gelegen, zo ver mogelijk van die reling af. Maargoed, een ervaring en een verhaal rijker... dat dan weer wel.

In Nha Trang hebben we vervolgens, voor de verandering, een aantal dagen gefeest en gechilled op het strand tussen de speedozwembroekjes. Ook hebben we met een hele groep een waterval bezocht die je pas kon bereiken na een uur durende scooter tocht en drie uur hiken over rotsen. Op de terugweg was ik, natuurlijk, weer verdwaald met een jongen uit de groep waardoor ik echt op de meest onmogelijke plekken ben geweest om scooter te rijden... ik kan je vertellen; ik ben er inmiddels goed in geworden. Ook hebben we een dag een (niet geheel nuchtere) snorkeltrip gedaan naar verschillende eilanden. Omdat ik wel even genoeg had van alleen maar zon, zee en alcohol vond ik het na vier nachten tijd om naar Ho Chi Minh City te gaan, gelegen in het zuiden van Viëtnam. Ook dit keer, met een bonkend hard en scherp oog voor kakkerlakken, de nachtbus gepakt. Gelukkig was dit een hele schone en chille bus waar ik ook nog eens een bed boven had... heerlijk geslapen die trip!

In Ho Chi Minh werd ik om 05.00 uur in de morgen gedropt, waar ik vervolgens twee uur heb rondgelopen met mijn Backpack op zoek naar een hostel dat nog bedden beschikbaar had. Vraag me niet hoe, maar toen ik bijna de moed had opgegeven heb ik het aller fijnste hostel ever gevonden; the Hideout hostel (voor degene die hier nog naartoe gaan). De meest schone kamers, fijnste bedden, goede ligging, regendouche (!!!) en gratis bier. 

Na de eerste dag rondgedwaald te hebben in de stad en mijn afding-skills een beetje te hebben bijgeschroefd, ja pap dat heb ik dus van jou, was het tijd voor wat cultuur. Het war museum was heel indrukwekkend. Het museum bestaat eigenlijk bijna alleen maar uit foto's die het beeld laten zien wat zich een tijdje geleden heeft afgespeeld in Viëtnam toen zij oorlog voerde met Amerika. De onderschriften bij de foto's heb ik nauwelijks gelezen, elke foto en elke expressie vertelde het verhaal wat ik héél mooi vond om te zien. Door de chemische stoffen, welke in kernwapens verwikkeld waren, werden er kindjes geboren met allerlei vreselijke afwijkingen. Heftig, maar goed om een keer bij stil te staan. 

Om de, toch wel wat deprimerende stemming, er in te houden zijn we naar de ChuChi tunnels geweest. Ziekelijk kleine tunnels onder de grond waar soldaten zich verscholen en oorlog voerde. Ik ben na 20 meter door de tunnels te hebben gekropen/getijgerd afgehaakt. Verschrikkelijk!! Geen lucht, nauwelijks licht en alles behalve ruimte. Het enige wat ik kon denken was; haal me hier aub uit! Dus kun je nagaan hoe soldaten hier in hebben kunnen leven voor dertig jaar (als ik me niet vergis.. Klinkt wel heel lang.. Had misschien toch iets beter moeten opletten).

Next destination: Cambodja. 

Na een busreis van veertien uur kwam ik aan in Sihanoukville; het Salou van Cambodja. De eerste nacht toch maar besloten om op Otres beach te verblijven, het rustige gedeelte van Sihanoukville. Niet heel veel gedaan, behalve boeken lezen op het strand en mezelf voorbereiden op de komende twee dagen. De groep die we in Hanoi op de partycruise hadden leren kennen, zou hier weer bij elkaar komen..dus twee hele mooie feestjes gevierd. 

Na drie dagen vond ik het tijd om naar Koh Rong te gaan, een klein eiland onder Sihanoukville. Toen ik, samen met wat anderen, daar aankwam zag ik wit strand, helderblauw water en het strand vol met bungalows en restaurantjes. Vakantiegevoel!!! Voor de eerste nacht hadden we een privé kamer... ik heb nog nooit in mijn hele leven zo'n basic privekamer gezien. Alles was open, ik wilde gaan douchen maar er was geen water en de ratten liepen door onze kamer. Het leek me dus maar beter om op zoek gegaan naar een ander verblijf. Heel toevallig kwam ik een meisje tegen van mijn opleiding en zij hadden nog een bed over, dus de tweede nacht heb ik als een luxe backpacker in een bungalow midden op het strand geslapen. Thanks Sonja!!!

Omdat ik de volgende dag pas de bus kon pakken maar Phnom Penh, een stad in Cambodja, moest ik nog een nacht in Sihanoukville slapen. Ik weet niet wat het is maar kennelijk trek ik kakkerlakken aan. Ik werd hier aangevallen door een of ander groot vliegend beest wat toch wel heel erg op een kakkerlak leek. Kunnen kakkerlakken vliegen??? Blijkbaar wel. Samen met een Frans meisje in mijn kamer hebben we gillend geprobeerd dat beest te pakken te krijgen wat helaas niet gelukt is. Ik denk dat ik inmiddels alles aan kan qua beesten als ik thuis ben.

Phnom Penh.

In Phnom Penh ben ik naar de gevangenis en de killingfields geweest, heel indrukwekkend. De gevangenis was eigenlijk een school, welke werd gebruikt als gevangenis om onschuldige Cambodjanen en buitenlanders op te sluiten en te martelen. Dit waren voornamelijk mensen die een opleiding gevolgd- of een goede baan hadden. Diegene die niet in de gevangenis vermoord waren, werden massaal naar de killingfields gebracht. Mannen, vrouwen en zelfs kinderen werden van elkaar gescheiden om uiteindelijk op brute wijze vermoord te worden.. verschrikkelijk! Zeker als je denkt dat het nog maar dertig jaar geleden gebeurd is en dat er nog steeds tanden, botten en andere lichaamsdelen aan het oppervlak komen.

Omdat ik verder niet veel in Phnom Penh kon doen, ben ik maar twee nachten gebleven. Wat ik trouwens wel nog heb gedaan is mijn oren piercen, wat nog een heel avontuur was. Na drie tattoo/piercingshops in te zijn geweest die allemaal niet aan de eisen voldeden, had ik er eindelijk een gevonde (ben maar niet bang ik heb niets geks gedaan, alleen twee extra gaatjes in een oor laten schieten zodat ik er nu drie aan een kant heb). Bij het eerste gaatje ging die gek aftellen, wat me nog zenuwachtiger maakte. 'Are you ready? JA.. Ok? JAAHAA. Ok, here we go... One, two, AAAH, three.. en toen bleef zijn schietpistool hangen, tot drie keer aan toe!!! Killing, maar uiteindelijk zitten ze er in hoor.

Siem Reap.

Na Phnom Penh ben ik met de meest chille bus ever naar Siem Reap gegaan, de stad die voornamelijk bekend staat om de tempels van Ankor (Google maar, zó gaaf). Met twee grote leren stoelen voor mezelf en WiFi in de bus kon ik de, uiteindelijk, tien uur durende rit wel aan. Aangekomen in een super leuk en fijn hostel (Mad Monkey) kwam ik weer een aantal bekende  tegen en heb ik uiteindelijk heel veel nieuwe mensen leren kennen. Die avond hadden we eerst een feestje in de dorm, slaapzaal, waarna we naar de pubstreet zijn gegaan. In de pubstreet zij. Slechts twee kroegen tegenover elkaar die beide hele harde muziek draaien en waar iedereen eigenlijk buiten op straat staat. Dus hoor je een leuk liedje bij de ene kroeg, dan ga je meer naar links staan en wil je toch liever dansen op de andere muziek, dan zet je gewoon drie stappen naar rechts. Top avond gehad!!

Omdat ik wist dat Lucy, meisje uit Australië, zou komen heb ik op haar gewacht om samen de tempels van Ankor te doen met zonsopgang. Om 04.30 uur in de ochtend werden we opgehaald door onze tuktuk. In het pikkedonker werden we een stukje van Ankor Wat, de grootste en meest bekende tempel, afgezet. Omdat het zó donker was moesten we echt opletten waar we liepen. In de verte zag ik een laag muurtje staan, dus net op het moment dat ik tegen Lucy wilde zeggen dat ze moest opletten viel ik met heel m'n lichaam in een gat. Heel mijn been en hand opengeschaafd en de dag moest nog beginnen!! Dus na een kwartier de slappe lach te hebben gehad waren we eindelijk klaar om, ik strompelend, richting de tempel te gaan... heb ik weer. Maar Ankor Wat maakte alles goed. Wachtend op de zonsopgang tussen zo'n tweeduizend Chinezen is niet iets wat je elke dag meemaakt. De foto's zeggen denk ik genoeg.. het was zo gaaf!! Omdat er veel meer tempels in het complex lagen, die nogal ver van afstand waren, bracht onze tuktuk ons overal heen. Een tempel met overal gezichten in, kleine tempels en een tempel vol met wortels van bomen. Omdat het zó snikheet was en we natuurlijk al om 05.00 uur daar waren was het rond het middaguur tijd om te gaan

Inmiddels ben ik terug in Thailand en ik vind het geweldig. Momenteel zit ik op Koh Tao, een top eiland!! Hoewel ik niet echt een held ben in de zee, heb ik sinds twee uur mijn Open Water in de pocket!! Na twee dagen van theorie en oefenen in het zwembad, mocht ik gisteren voor het eerst twee duiken maken in de zee en vandaagmijn derde en vierde duik. Misschien ga ik morgen en overmorgen nog mijn Advanced Course halen, waarmee ik tot dertig meter diep mag en dus ook in Australië kan gaan duiken!! I'll keep you posted.

Liefs vanuit Koh Tao, oja en ook van Chris Zegers die hier al gespot is! X

Oh oh Hanoi

Om van Laos naar Hanoi, de hoofdstad van Viëtnam, te komen hadden we twee opties; een vreselijke nachtbus door de bergen van 24 uur óf en vlucht van slechts een uur. Deze luxe backpackers hadden de keuze snel gemaakt; we gaan vliegen!! Na maarliefst twee hoofdstukken uit mijn boek te hebben gelezen in het vliegtuig, waren we alweer klaar om te landen... Reizen is tot nu toe appeltje eitje voor ons. 

Zoals ik in mijn vorige blogpost aangaf, waren we toe aan een feestje. Op het moment dat we de taxi uitstapte en het hostel zagen wisten we dat dat goed zou komen.. het feest was al in volle gang. De bar in het hostel werd intensief gebruikt, evenals de dansvloer. Ik heb tot nu toe nog nooit zo'n fijn, groot, schoon en vooral gezellig hostel meegemaakt. Voor degene die naar Hanoi gaan; Backpackers hostel Downtown.. Aanrader!! Dit feest konden we natuurlijk niet overslaan, dus na een kleine opfrisbeurt waren we klaar om te gaan. Hanoi, here we go. 

Na een top nacht en een heerlijk gratis ontbijt gingen we de stad verkennen. Serieus je wordt hier als je niet oplet van je sokken gereden door scooters.. Zó veel, vanuit alle richtingen die onnodig lang claxonneren. Door de drukte kwamen we op een food market terecht waar mijn maag van omdraaide (wellicht ook door de avond ervoor). Als ze hier een dier slachten gebruiken ze álles. Je zou zeggen dat de oogballen van een varken en de de hersenen van een koe nou niet bepaald een culinair hoogstandje zijn, maar hier denken ze daar kennelijk anders over. Helaas had ik die middag al een local noodlesoepje op met verschillende soorten vlees, dus god mag weten wat ik onbewust heb gegeten. Even verderop werd met alle gemak een kip met zijn hoofd in een trechter geduwd om vervolgens zijn slagader door te snijden... What the?... Kip hoef ik nu ook even niet meer te eten. Maargoed, alles is zo vers als het maar kan, dat dan weer wel. Het fruit is hier, in tegenstelling tot Laos, super lekker en vers. Elk soort fruit dat je je me maar kunt bedenken hebben ze. 

De bedoeling was om direct een trekking naar Sapa te boeken. Sapa is een natuurgebied in het noorden van Viëtnam wat heel mooi schijnt te zijn door haar rijstvelden en andere mooie landschappen. Mijn Timberlands stonden te popelen om eindelijk mijn Backpack uit te mogen, maar helaas moesten ze toch nog even wachten. Op 31 januari, precies de dag dat we in Sapa zouden zijn, is het Chinese newyear en trekt de bevolking massaal naar familie, waardoor veel gesloten is. Twee jongens die we al eerder in Laos hadden leren kennen zeiden tegen ons dat zij met de partyboot van drie dagen naar Halong Bay zouden gaan. Halong Bay, een prachtige zee met vele eilandjes en inmens grote rotsen in het water, stond sowieso nog op ons to-do lijstje. En zeg nou zelf... met Chinese Newyear kun je nou eenmaal beter op een feestboot zitten dan in de middle of nowhere. Dus; op naar Halong Bay! 

De busrit richting Halong Bay duurde vier uur. Serieus, de langste vier uur van mijn leven. Dit keer niet vanwege de weg, maar door tien hysterische Ieren die om 10.00 uur 's ochtends al zingend en zuipend de partycruise inluidde.. dit gaat gezellig worden. 

Toen we bij de boot aankwamen, en de tien Ieren inmiddels al ladderzat waren, werden de spelregels voor de komende drie dagen uitgelegd. 

1. Drink nooit met je rechter hand. Doe je dat wel en iemand anders ziet het dan wordt er heel hard Buffalo!! geroepen. Diegene moet zijn of haar drankje in één keer leegdrinken. (Ik drink, nu anderhalve week later, nog steeds met m'n linker hand).

2. Zeg nooit tien. Zeg negen plus een of elf min een, doe je dat wel: tien keer opdrukken. 

3. Bovenstaande regel geldt ook voor de woorden; mine en yours. (Spierballen gekweekt)

En er waren vast nog veel meer regels, maar deze werden héél intensief nagestreefd. Zo'n tien (negen plus een) keer in een minuut werd er heel hard Buffalo geschreeuwd.. Of je je nou verdekt hebt opgesteld of niet; iemand weet je altijd te vinden. 

Na deze ontzettend intelligente spelregels te hebben uitgelegd, was het tijd voor een Shotgun (lees: blik bier met een gat aan de zijkant die je in een keer naar binnen moet gieten). Nou ben ik inmiddels aardig gewend aan het Den Bossche bier-drink tempo, maar deze shotguns.. daar kun je niet gewend aan raken.

's Middags gingen we kayakken midden op Halong Bay, heel gaaf. Helaas zat ik met een gast opgescheept die het kayakken niet helemaal begreep en mij de schuld gaf van de misselijkmakende rondjes die we draaide in plaats van rechtdoor te gaan. Dus mijn voorstel was: om de beurt kayakken en kijken wie van ons twee de loser was.. je kunt het al raden; hij. 

Na een diner, welke eindigde op een massale foodfight tussen de ieren en een ziekelijk mooie zonsondergang was het tijd voor het eerste feestje op de boot. Bierspellen, muziek en vooral heel veel lol. 

De volgende dag kwamen we aan op een super mooi, klein eiland met allerlei hutjes en (hoe kan het ook anders) een grote bar. Het was inmiddels al 11.00 uur 's ochtends dus.. tijd voor een Shotgun! Ik realiseer me op dit moment dat ik over moet komen als een of andere alcoholist, maar het was niet zo erg als dat het nu lijkt hoor ;)

's Middags was het tijd om te tuben; met een grote band achter een speedboat aan. Eerst gingen vier meisjes samen, waardoor ik overbleef met drie mannen.. great, dat wordt lomp. En dat werd het ook. Ik heb, zonder overdrijven, vijf keer de elleboog van mijn lieftallige Engelse buurman in mijn gezicht gekregen en een keer of acht de knieschijf van mijn andere buurman tegen mijn scheenbeen.. maargoed, blauwe plekken zijn kennelijk in binnen de backpackerswereld. 

De avond van 31 januari 2014; tijd voor Chinese Newyear!! We hadden ons eigen nieuwjaarsfeestje op een eiland, vol met bodypaint, spellen, kampvuurtjes en goede muziek. Op een gegeven moment kwam iemand me halen om te kijken achter een grote rots bij het water. 'Ga in het water staan en beweeg met je handen' zei hij. Zo gezegd, zo gedaan en het hele water veranderde in een groot glitterbad. Wat is dat? Plankton. Heel bijzonder. Sta je daar, aan de rand van het prachtige Halong Bay met achterlijk roze bodypaint-haar, omringd door hysterische Buffalo kreten te kijken naar een grote glitter zee. Ik kan je vertellen; dat moment ga ik nooit meer vergeten. Evenals deze geweldige drie dagen. 

Dag drie was een dag van varen en terug naar het hostel in Hanoi gaan. Door het gebrek aan tijd die ochtend was niemand meer in staat een douche te nemen voor vertrek, waardoor de hele bus vol zat met groene, roze en blauwe bodypaint-gezichten. Dat moet er hilarisch uitgezien hebben bij het tankstation onderweg. Eenmaal in het hostel aangekomen was iedereen gesloopt. 'Wat gaan we doen jongens?'.. 'Niks', 'slapen', 'film kijken' was alles wat er nog uitgebracht kon worden. Voor mij ook meer dan prima, ik was gesloopt. Na een douche en een gezamenlijk diner was het tijd voor één laatste biertje. Twee. Drie. Vier. Buffalo. Vijf. Zes biertjes.. Oké jongens... Tijd voor shotjes!! Deze avond was nog heftiger dan de voorgaande twee bij elkaar. Samen met de gast van het hostel en de rest van de groep hebben we het record handgranate shots verbroken (tequila, jägemeister met redbull). Gelukkig hadden de ieren hier het grootste aandeel in.. maar wat een avond! Dat film kijken en slapen kwam een dagje later.. we hebben zo ongeveer een week bij moeten komen. De groep was inmiddels zo hecht geworden en veel van hen komen we steeds weer ergens tegen. 

Na deze geweldige boottocht vonden Renee en ik het wel prima geweest.. de Sapa trekking kon dit waarschijnlijk niet meer overtreffen en daarnaast was het weer een heel eind naar het Noorden om Sapa te bereiken, dus de volgende stop; Hoi An (midden Viëtnam). Na wat research kwamen we er achter dat de bus ook weer zo'n 20 uur zou duren en de trein hartstikke duur was, dus.. we gaan weer vliegen!! Weer één uurtje in plaats van twintig voor bijna dezelfde prijs. Op naar Hoi An, op naar de zon!! 

X vanuit bijna Ho Chi Minh City, waar ik dit keer wél met de bus naartoe ga.